Een jaarlijks terugkerende traditie binnen onze familie is een wijnwandeling in Zuid Duitsland. Nu vraagt u zich misschien af wat wijn met wandelen te maken heeft. Op het eerste oog is er inderdaad geen logisch verband maar bij nader inzien en met voldoende wijn achter de kiezen is dat er wel degelijk. De wijncoöperatie van het dorp waar we naar toe gaan organiseert ieder jaar een tocht door de prachtig gelegen wijnvelden en voorziet de wandelaars onderweg van een zes gangen diner met passende wijnen uit de streek. Dat is niet alleen commercieel een heel goed idee, ik kan u ook verzekeren dat het verreweg de leukste wandeling is die ik heb gelopen. De barre tocht begint om een uurtje of tien met een sekt en eindigt zes kilometer en ongeveer 15 wijnen later met kaffee, kuchen und schnapps.
Voor kinderen is het ook ideaal. Ze kunnen rennen, eten en kersen plukken. Na een autorit van 2 dagen was het kroost dan ook zeer uitgelaten dat ze weer wat familie zagen en hun energie kwijt konden. Helaas hebben ze ondertussen wat gewoontes aangeleerd die minder gewaardeerd worden in het degelijke Duitsland. Zo kunnen ze in Servië gewoon tikkertje spelen op het terras. Niemand die zich eraan stoort, in tegendeel, meestal wordt er nog vertederd gekeken ook. Het Duitse terras waar wij waren neergestreken werd echter bevolkt door een aantal grijze hoofden die zeer op hun rust waren gesteld. U kent ze wel, de vijftigers met allemaal dezelfde jassen en degelijke wandelschoenen die van een pensioen genieten dat de generatie onder hen moet ophoesten. 1 van de grijskoppen had dochterlief al een keer tegengehouden en vermanend toegesproken. Wederhelft kan veel hebben maar niet dat volstrekte buitenstaanders zich op die manier met de opvoeding bemoeien. Toen dochterlief verhaal kwam halen liet hij dus merken dat hij daar niet erg van was gecharmeerd. Daarop vroeg ze heel bijdehand "mag ik dan mijn middelvinger naar hem opsteken"? Ik hoop maar dat ze het Nederlands niet machtig waren. De verhouding met onze machtige buren was sowieso al wat gespannen. In de 2 dagen die we in de auto hebben gespendeerd zijn we vergast op honderden "Deutsche" vlaggetjes die vrolijk aan de raamportieren wapperden. Ook waren er veel te veel huizen versierd met levensgrote spandoeken en ander onsmakelijk eerbetoon. Daarbij kwam dat we afhankelijk waren van hen: Het lot van "onze jongens" lag immers in handen van hun "mannschaft". Inmiddels weten we dat de roemloze vernederende aftocht volledig onze eigen schuld is.
We hebben het weekend afgesloten met een nieuw voorraadje wijn. Na wat geschuif hebben we bagage en kinderen ingebouwd en kon er zowaar nog een doosje of 10 bij in de zwaar beladen bolide.
Inmiddels zijn we voor een paar weken terug in ons laaglandmoeras. Ik loop licht rillend in mijn zomerbloesje rond en heb alweer ruzie gemaakt met school. Dochterlief is namelijk wel welkom voor twee weken in haar oude klas maar zoonlief die twee klassen hoger zit niet omdat de juffen het te druk hebben....Welkom thuis!
