Pretpark

De lol van pretparken heb ik nooit zo goed begrepen. Je betaalt een godsvermogen om je in allerlei lawaaierige attracties verschrikkelijk misselijk te laten maken. Daarnaast is het de minst klantvriendelijke bedrijfssector die ik ken. Ik kan me niet voorstellen dat de klanten van T-Mobile of Ziggo het prima vinden om een uur in de wacht te staan voor een vraag/klacht. Toch is het vanzelfsprekend om diezelfde tijd te wachten op een achtbaanritje van 37 seconden. Het geheim van pretparken is natuurlijk dat ze niet gemaakt zijn voor volwassenen met een IQ boven de 80. Ze zijn gemaakt voor de kleine medemens. Die vinden het namelijk prima om dagenlang voorpret te hebben bij het uitzicht op allerlei duizelingwekkende ritjes en een dieet van suikerspinnen, hotdogs en cola.

Aldus toog ik met twee eigen en twee leenkoters naar een nabijgelegen park. Na twee keer achtbaan, drie keer wildwaterbaan en verschillende keren schommelschip werd er een pauze ingelast om moeders weer van groen- naar huidkleurig te krijgen. Eenmaal op het terras bij een bakje overheerlijke automatenkoffie, keek ik eens goed om me heen. De bezoekers waren, dat vrees ik althans, een mooie vertegenwoordiging van de Nederlandse bevolking. Ik zag een horde blonde kindertjes uit het Gooi met oranje poloshirts waar niet alleen de naam van hun school maar ook hun eigen naam op was gedrukt; Mees, Roderick en Fleur stonden in de rij te wachten voor het schommelschip. Naast hen stonden de leerlingen van een Rottdamse school: zonder uitzondering licht-tot donkergetint, een paar gehoofddoekt en luisterend naar namen als Mo, Fatima en Flavio. Mooi experiment om die leerlingen eens een maand te laten ruilen van school.

Wat mij verder opviel is dat het BMI van de gemiddelde bezoeker aanzienlijk hoger is dan dat in Belgrado. Met name de dames in Servië ogen een stuk dunner en verzorgder. Hun haar zit in de krul, een leuk rokje of strakke broek, nagels gelakt en hakken aan. Hier zie ik vooral heel veel moekes in windjack, spijkerbroek en onmisbare birkenstocks. Ook ik heb vanwege draaggemak gezondigd, maar toen ik me realiseerde dat mijn voeten op platgeslagen kipfilets leken heb ik ze gauw uit mijn gaderobe verbannen. Er zijn meer kledingstukken die verboden zouden moeten worden: witte leggings, echtparen met dezelfde ANWB jassen, navelshirts, crocs, uggs in de zomer, glimjassen met echt bont, burqa's, te laag uitgesneden tijgerblouses, sokken in sandalen, spiegelzonnebrillen.....Bent u er nog? U ziet dat ik met de jaren niet bepaald toleranter ben geworden.

Maar goed, morgen vertrekken we weer naar het land van de eeuwige terrassen en keurig verzorgde dames. Bijkomend voordeel is dat we de zon weer eens in het echt kunnen zien.

Reünie

In de jaren tachtig van de vorige eeuw zat ik in Eindhoven op de middelbare school. In die tijd had ik twee kleuren haar, een veiligheidsspeld door een oor en droeg ik louter zwarte wijdvallende kleding. Ik luisterde naar muziek waar zelfs een rasoptimist nog depressief van zou worden en had verkering met de langste slungel van de klas. Omdat ik vrij trouw ben in mijn vriendschappen bleven er uit die tijd een paar mensen over die ik nog steeds regelmatig zie en die mij zeer na aan het hart liggen. Verder was mijn middelbare schooltijd een zeer goed afgesloten hoofdstuk.

Tot het een paar maanden geleden toen het weer geopend werd door de geneugten van de moderne techniek. Je kunt iedereen immers googlen en er zijn ook altijd wel een paar oude bekenden die het geen probleem vinden om een facebook account te openen zodat ze alle compromitterende voorvallen en foto's kunnen vereeuwigen. Voor mijn kroost was dit heel verhelderend en hilarisch. Ik werd vierkant uitgelachen om mijn kleding en heb aanzienlijk moeten inboeten op mijn ouderlijk gezag toen ze hoorden wat ik allemaal uitspookte. Ik was vooral geïnteresseerd in wat mensen nu deden en hoe ze eruit zagen. Bij de heren was de 80/20 regel van toepassing: het merendeel had 80% van zijn haardos verloren en was twintig kilo aangekomen. De meesten waren inmiddels voorzien van kroost en sommigen waren heel ver uitgewaaid. Met een aantal ontstond een online band en van het één komt het ander.

Er werd er een mini reünie georganiseerd. Het mooiste meisje van de klas was helaas verhinderd maar de klasgenote met de jaloersmakende haardos was er wel. Ze was ongeveer twintig jaar ingevroren geweest en zag er in tegenstelling tot ondergetekende nog exact hetzelfde uit. Erg onrechtvaardig dat sommigen van ons wel aan zwaartekracht en ouderdomskwalen onderhevig zijn maar anderen de dans lijken te ontspringen. Toen we onder het genot van moijto's de sappige verhalen deelden over vroeger en nu trof het me dat het eigenlijk een hele bijzondere tijd is geweest. We hadden een hechte vriendenclub en een tolerante school. Zo runden we met een aantal leerlingen de schoolkantine. Een donker hol voorzien van een enorme geluidsinstallatie waar in de pauze een ongelooflijke teringherrie uit kwam. Er hing een dartbord met een foto van de scheikunde docent en als dank voor het uitbaten van de kantine kregen we aan het eind van het jaar een kratje bier van de rector. Voor alle duidelijkheid: het was geen vage vrije school maar een doodnormale scholengemeenshap met mavo, havo en vwo. Ik zie het tegenwoordig niet gebeuren (ziet u de krantenkop al voor u: Rector voorziet zestienjarigen van alcohol) maar ik zou het mijn kinderen ontzettend gunnen om op die leeftijd verantwoordelijkheid te dragen en te experimenteren binnen de veilige schoolmuren.

Er wordt een volgende reünie gepland, dit maal in Belgrado. En als u zich afvraagt wat er is geworden van de twee kaboutertjes Plop op de bovenstaande foto: ze zijn beiden rijksambtenaar en zeer gesteld op hun privacy.

Uitslapen

Eindelijk heeft het lot gezegevierd. Na jaren geen oog te hebben dichtgedaan zijn we nu in de fase beland waar ik mijn beginnende puberzoon het bed uit mag schoppen. Voor de aanstaande moeders en vaders die dit stukje lezen; laat u niets wijsmaken, er is geen roze wolk. De eerste paar jaar nadat uw schattige wurm ter wereld is gekomen slaapt u in het geheel niet. U zult proefondervindelijk vaststellen wat slaapgebrek met u kan doen. Mijn wederhelft ging na de geboorte van zoon en dochter nog regelmatig op oefening in een donker dierenbos en hij heeft meer geslapen dan ik. Het dieptepunt was de combinatie van één kinderkamer, twee kinderen onder de drie jaar,  twee full-timebanen en een postdoctorale studie. Ik kreeg iedere dag de vraag of ik ziek/moe/overspannen of chagrijnig was. Net op tijd werd ik gered door mijn moeder die het kroost een week in huis nam zodat ik kon bijslapen. Hoe deed zij dat vroeger met vier kinderen onder de zes? Ik vermoed dat een grote mate van eigenzinnigheid en een paar pedagogisch niet verantwoorde methoden haar op de been hebben gehouden. Ik ben er nog steeds niet achter of dat verhaal van een suikerklontje gedoopt in sterke drank een fabel was.

Enfin, uiteindelijk overleefde ik het natuurlijk en brak er een tijd aan dat ze zowaar doorsliepen tot vijf uur s'ochtends. Jarenlang stonden we mechanisch op om een DVD op te zetten zodat we nog een uur extra konden slapen. Dat ondertussen de koekjestrommel en snoeppot werden leeggeroofd namen we op de koop toe. Maar nu is het tij dus gekeerd. Zoon wordt puber en pubers gaan pas na het laatste avondjournaal naar bed. S'ochtends zijn ze er daarentegen niet uit te branden.

Ik herinner me mijn moeders wraak nog goed. Zij kwam in alle vroegte mijn tienerkamer stofzuigen. Nu zin ik op revanche: een ouderwetse wekker in de wasbak? De katten en honden loslaten in zijn kamer? Heel hard "REVEILLE"! in zijn oor roepen?

Ik hoor zoonlief de trap af rommelen. Hij komt binnen, slaat zijn armen om me heen en zegt: "Ik hou van je mam". 

Daar gaat mijn wraak.