In mijn
top tien van meest onaangename plekken in Belgrado staat een Supermarkt die de
zeer misplaatste naam Tempo draagt.
De
ellende begint al bij de parkeerplaats. Ik ben voor de gelegenheid met het
project van mijn wederhelft. Hij heeft een Audi ter grootte van een gemiddelde
studentenkamer die twintig jaar geleden op de markt kwam en toen een fortuin
waard was. Helaas heeft het verval ingezet en is hij onderhevig aan verwoede
pogingen om er weer toonbaar uit te zien. Zo hangt de bedrading overal los met
als gevolg dat je tijdens het rijden allerlei elektriciteitsdraden weg moet duwen, hopende dat je niet geëlektrocuteerd wordt. Het plafond is eruit gesloopt en dat
heeft twee merkwaardige gevolgen. Als je iets op het dak legt, deukt het in en
het sneeuwt lichtoranje pluisjes in de auto. Het merendeel van de binnenpanelen
is ook verdwenen of valt er af als 1 van de portieren wat te hard wordt
dichtgegooid. Nu vraagt u zich misschien af waarom we er überhaupt nog in rijden. Hij
rijdt echter geweldig. Bij het starten hoor je een diep gebrom alsof er zojuist
een enorm monster uit zijn slaap is gerukt en eenmaal op weg waan je je
onoverwinnelijk. Mijn wederhelft heeft een filmpje waarop hij meer dan 220 km
per uur rijdt. Dat heeft hij dus met 1 hand gefilmd terwijl hij achter het
stuur zat. Zijn ouders hebben er nog nachtmerries van.
Maar goed
daar ging dit verhaal niet over. Dit is een therapeutisch verhaal over de
Tempo.
Na
een keer of twintig indraaien heb ik geparkeerd en besef ik ten volle wat mij te wachten staat: ik moet naar binnen. Ik zet mijn chagrijnigste gezicht op (niet zo
moeilijk) en ga de winkel-hel in. Daar wordt ik overvallen door
promotiemeisjes. Ik schat dat er zo'n 40 in de hele winkel actief zijn. Ze zijn
zonder uitzondering beneden de 25, vol in de make-up en maatje 34/36. Gekleed
in minirokjes van dezelfde kleur als het product dat ze slijten vallen ze
iedereen lastig. Van WC-eend tot cornflakes, het lijkt wel alsof
alle koopwaar een exclusief meisje heeft. Vermijden gaat niet omdat ze zich
midden in het gangpad hebben opgesteld en iedereen binnen een straal van 4
meter aanspreken; heel handig op een zaterdagmiddag als heel Belgrado zijn
boodschappen doet. Als ik na een uurtje dodelijk vermoeid mijn boodschappen
bijeen heb gescharreld komt het lange wachten bij de kassa.
Een niet
onaanzienlijk deel van de koopwaar blijkt niet gemerkt of niet herkenbaar voor
de computer. Dat wordt dus gecheckt door iemand die op zijn dooie gemak de
winkel doorsjouwt op zoek naar het betreffende artikel. Ook niet plezier
verhogend is dat voor ieder foutje de baas moet komen. Er is natuurlijk geen
sprake van dat de cassieres zelf hun fouten kunnen herstellen. Klap op de
vuurpijl is echter de betalingswijze. Dat kan op verschillende, allemaal even
tijdrovende manieren. Zo hebben ze de acceptgirokaart hier tot ware kunst
verheven. Je mag ze niet vooraf invullen dus dat gebeurt aan de kassa als er na
een paar minuten eindelijk een pen is gevonden. Vervolgens worden de kaarten
voorzien van een handtekening en datum op de voor-en achterzijde. Daarna wordt
op beide zijden het bedrag ingevuld en zeer nauwkeurig gecontroleerd door de
kassadame. Meestal ontspint zich dan een discussie omdat de handtekening op het
10 jaar oude bankpasje afwijkt van de krabbel op de kaarten. In het ergste
geval wordt de baas erbij geroepen en wordt de discussie rustig voortgezet
terwijl er 10 andere klanten lijdzaam wachten op hun beurt om gemangeld te
worden door het regel aanbiddende personeel. Als de baas zijn zege geeft wordt de acceptgirokaart wederom dubbelzijdig voorzien van stempel, handtekening van de
cassiere en, jawel, nog tweemaal de datum.
De
volgende klant ontwaakt uit zijn vegetatieve toestand en doet zijn boodschappen
in 25 plastic tasjes. Hoezo milieu? Waarom zou je vijfentwintig tasjes vullen
als je met drie grote tassen kunt volstaan? Het is een dagelijks gevecht om
duidelijk te maken dat je bij aankoop van 1 tube tandpasta geen plastic tasje hoeft. Deze klant wil pinnen en moet zich achter de kassa manoeuvreren omdat het pinautomaatje. ongeveer 30 cm van de kassadame staat opgesteld. Gelukkig kan ze daardoor over zijn schouder mee kijken of het allemaal wel goed gaat. Ik heb het zelfs meegemaakt dat een meneer gewoon zijn pincode doorgaf aan de kassadame (en de rest van de wachtenden) om het proces wat te versnellen. De pinbon wordt
vanzelfsprekend ook nog eens van krabbel en stempel voorzien. Als ik eindelijk
na 20 min wachten zelf heb afgerekend komt de laatste horde promotiemeisjes. Ze
staan naast elkaar opgesteld in vijftien kleine kraampjes. Dat ziet er treurig
uit, een beetje zoals op de Wallen; verveeld ogende meisjes die een klant
proberen te lokken. Bij de uitgang staat nog een slecht gehumeurde
beveiligingsmeneer die steekproefsgewijs de bonnetjes checkt en mensen gebiedt
hun tas te openen.
Als ik
mijn boodschappen in de auto heb gezet begrijp ik waarom de rest van de wereld
over is gegaan op winkelwagentjes met statiegeld. Ik verwijder 4 karretjes die
me het uitrijden belemmeren. Als ik daarna de auto uit de parkeerhaven draai,
krijg ik een hartverzakking als een andere weggebruiker mij op een haar na mist
terwijl hij dezelfde parkeerhaven inrijdt. GVD! Je kunt toch gewoon even
wachten totdat ik weg ben!?
Anderhalf
uur heeft deze exercitie me gekost: hoezo Tempo?
