Bezoek

1 van de voordelen van het wonen in een niet al te ver buitenland is dat er regelmatig mensen langskomen. Het merendeel van onze vrienden en familie heeft ons al met een bezoekje vereerd. Vaak kijken we er reikhalzend naar uit om iedereen de stad te laten zien en weer bij te praten. Toen we verhuisden was ik bang een aantal mensen uit het oog te verliezen maar de meeste vriendschapsbanden verdiepen zich juist. Er ontstaat nu eenmaal een ander gesprek als je een middagje op de thee gaat dan als je elkaar een aantal dagen achter elkaar ziet. Afgelopen week kregen wij een wel heel bijzonder gezelschap langs. 1 vriendin die ik al sinds de lagere school ken en twee middelbare schoolgenoten waarmee we door de geneugten van facebook weer contact hadden gekregen. Net als de meeste anderen reisden ze met de felroze gekleurde lowcost carrier die 2 keer in de week een retourtje Eindhoven-Belgrado doet.

De voortekenen waren onheilspellend: Het weer zou van een zonnetje bij 20 graden zakken tot regen en sneeuw bij 6 graden. Bovendien had ik twee van de dames nauwelijks gezien in 25 jaar. Misschien waren het wel hele ouwe zeurdozen geworden of van die moeders die alleen maar over hun nageslacht kunnen kletsen. Of nog erger, ze vonden helemaal niets leuk.

Gelukkig bleken ze de tand des tijds prima te hebben doorstaan. Hoogstens was er wat meer rust en levenservaring neergedaald maar voor het overige leken ze vrijwel onveranderd. 1 had een aantal compromitterende foto's meegenomen van 25 jaar geleden. Heel fijn om te zien hoe we in een vorig rimpelloos leven gekleed gingen. Fantastisch chantage materiaal! 

Door het bezoek kon ik er ook niet onderuit om mijn verjaardag te vieren. Ik had een aardig Servisch tentje uitgekozen waar de kippen vrij rond liepen. Het in grote getale aanwezige kroost vermaakte zich buiten en de volwassenen laafden zich aan Rakija, wijn en sterke verhalen. Tevreden gingen we na uren weer huiswaarts om in petit comité het feestje voor te zetten. Mijn wederhelft probeerde de pret nog te drukken door een flagrante poging tot vergiftiging van mijn nieuwe hartsvriendinnen. Hij faalde jammerlijk en ik weet inmiddels in welke wijnflessen geen wijn maar zelfgestookte Rakija zit.

Voor het eerst in jaren werd er ook een echte verjaardagstaart voor me gebakken. Meestal ren ik naar de plaatselijke bakker of Hema om te trakteren: De culinaire genen in onze familie zijn helaas niet bij mij neergedaald. Ondanks de onbegrijpelijke Servische gebruiksaanwijzing kwam daar een baksel uit dat er niet alleen geweldig uitzag maar ook nog eens perfect smaakte.

Na 5 dagen waarin we de plaatselijke horeca nog beter hebben leren kennen, bleef ik achter in verwondering. We hebben verschrikkelijk gelachen en genoten. Het is dus kennelijk mogelijk om na 25 jaar de draad meteen weer op te pakken.

De onwaarschijnlijke hoeveelheid lege wijnflessen heb ik in etappes naar de container gebracht. De nieuwste aanwinst in ons huishouden stalkt me voortdurend voor aandacht en ik voel me ineens erg alleen.

Volgend jaar weer?