Hond

Servie heeft 27.000 zwerfhonden. Min 1 want die zat gisterochtend voor onze poort. Piepend en moederziel alleen. Kijk eens goed naar het koppie op de foto. Had u hem kunnen laten staan? Helemaal alleen, overgeleverd aan een roedel honden of voorbijrazende auto's?  Mijn wederhelft heeft het kort overwogen. Nu heeft hij twee excuses: hij is militair en die zijn niet zo zachtzinnig als het gewone burgervolk en hij denkt wat verder vooruit dan de andere huisgenoten. Een paar weken vooruit bijvoorbeeld als het vakantie is en de familie zich in een vliegtuig hijst, of over 3 jaar als het beestje het formaat van een stevige salontafel heeft bereikt en alles in huis is gesloopt zodat we in een soort van isoleercel moeten leven.

Gelukkig zijn de andere huisgenoten gezegend met meer emotie dus onder het voorwendsel dat we hem alleen wat eten en drinken zouden geven is hij binnengehaald. Dat moet kunnen, het "point of no return" is pas bereikt als je hem een naam geeft. De peperdure Italiaanse ham is inmiddels verorberd en de katten zijn de kluts kwijt. Eerst hebben we drie hamsters binnengehaald die ze niet mogen opeten (zie blog Springfair april 2012) en nu is er een beest in huis dat te groot is om op te eten en te klein om als vijand te beschouwen.

Inmiddels heb ik zowel virtueel als in het echt om advies gevraagd. 90% zegt "houden" en een kleine minderheid maant ons dat het veel werk is om een hond op te voeden. Een beetje zoals met kinderen en dat is bij ons de afgelopen 11 jaar ook via "trial and error"  verlopen. We overwegen een aantal scenario's. De eerste werd meteen van tafel geveegd door 3 huisgenoten: doen alsof er niets gebeurd is en weer buiten zetten. Keuze 2 is dat we een goed thuis voor hem vinden en tot die tijd bij ons houden. Scenario 3 is het besef dat je het lot niet kunt ontlopen. Het is geen toeval dat een twee maanden oud puppie juist bij ons voor de poort zit, zeer beslist naar binnen loopt en je vervolgens overal blijft volgen.

Vanochtend om 5 uur zat ik op het stoepje bij onze voordeur terwijl het mormeltje buiten scharrelde. Iedere keer als ik weg wilde gaan zette hij een hartverscheurend gejank op. Na drie kwartier werd ik afgelost door mijn zoon zodat ik nog een paar uurtjes slaap kon pakken. Toen ik twee uur later beneden kwam vond ik beiden innig verstrengeld op onze bank.

Hij heet Dutch...