Recent
ben ik lid geworden van het IWC. Dat zegt u hoogstwaarschijnlijk niets maar het
is de ultieme "vrouwen van" club. De afkorting staat voor de
"International Women's Club" en het gros van de expat-echtgenotes in
Belgrado is lid van het IWC. De mensen die mij nog steeds kennen als een
financieel onafhankelijke, geëmancipeerde en eigen naam dragende losbol gun ik nu even de
tijd om hartelijk te lachen.
Uitgelachen?
Goed, dan kunnen we terzake komen want het IWC doet behoorlijk wat aan
liefdadigheid en daar zit voor mij de crux. Als buitenlanders in diplomatieke
dienst zijn wij namelijk erg goed af hier in Servië en dat bezorgt me met enige
regelmaat een bezwaard gemoed. Als ik een kind zie bedelen bijvoorbeeld of als
ik een alleenstaande werkende onderwijzeres hoor zeggen dat ze haar gezin
nauwelijks kan onderhouden van haar salaris. Zo kan ik nog wel 10 voorbeelden
geven. De economische crisis slaat ook hier toe en dat komt over het algemeen
wat harder aan dan in het westelijk deel van Europa.
De
voornaamste bron voor het IWC om aan middelen te komen is de
jaarlijkse kerstmarkt. Vorig jaar waren we koud gearriveerd toen we daar een
uitnodiging voor kregen en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik een
hobbyistisch kerstmarktje verwachtte. Toen we arriveerden bleek er een ruimte
ter grootte van de RAI/Brabanthallen/Jaarbeurs vol te staan met stands. Het was
er stervensdruk en binnen no-time was ik mijn kroost kwijt. 2 keer eerder heb
ik een aanval van mensenangst gehad. 1 keer bij de Zweedse meubelboulevard en
een keer toen ik per ongeluk verzeild raakte bij sokken graaiende huisvrouwen
tijdens De Drie Dwaze Dagen. Ik zat dicht tegen mijn derde aanval aan toen ik
de Nederlandse stand ontwaarde. Helaas hadden ze alleen nog bier en lauwe bitterballen
als troostvoer. De stroopwafels en kazen waren uren eerder al verkocht.
Gelukkig bleken de overvloedig aanwezige Aziatische stands een enorme
hoeveelheid heerlijk eten te hebben ingeslagen en na een maaltijd van sushi,
nasi goreng, saté, een
Koreaanse koolsalade en een Brusselse wafel kon ik er weer even tegen. Tegen
het einde van de middag bleven er alleen een paar lokale lekkernijen over die
een vergaande mate van "acquired taste" vergen.
Dit jaar
mag ik samen met een aantal vrijwilligers de Nederlandse inbreng verzorgen.
Naast kaas, bier, kaarsen en Delfts Blauw ben ik nu dus bezig om 500 pakjes
stroopwafels deze kant op te krijgen. We gaan zelfs voor het summum: een echte
Hollandse stroopwafelbakker die ter plekke verse stroopwafels bereidt. Dat zou
natuurlijk geweldig zijn maar deze droom heeft een aantal procedurele
belemmeringen. De zeer omvangrijke Servische overheid gunt zichzelf namelijk
ook wat werk en laat niet zomaar buitenlandse producten binnen. Aan de
leverancier en mij dus de schone taak om zonder al te veel kosten alle
benodigde formulieren en stempels te verkrijgen.
Ik hou u
op de hoogte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten