Montenegro

Als je op de Balkan woont dan ga je natuurlijk niet naar "La douce France" of ordinair Spanje op vakantie maar naar één van de nieuwe landen. We besloten te beginnen met Montenegro. Als u nog nooit van dit landje heeft gehoord hier wat wetenswaardigheden en observaties: 

• Het ligt aan de Adriatische zee en is nog kleiner dan Nederland
• Crna Gora bestaat uit een aantal indrukwekkende bergen (Monte = Gora = Bergen, Negro = Crna = zwart).
• De mannen zijn donker, zonder uitzondering langer dan 190 cm en hun gemoedstoestand varieert van erg hartelijk tot zeer onheilspellend.
• Als er ooit een auto van u is ontvreemd, dan is er een gerede kans dat die hier rondrijdt.
• Ondanks het feit dat de Montenegrijnen erg trots zijn op hun land, schromen de meesten niet om alle vuilnis achteloos uit het raam te flikkeren

De rit naar onze bestemming is oppassen geblazen. De snelweg houdt een paar km buiten Belgrado op en de overige vierhonderd kilometer maakt al het verkeer van voetgangers en tractoren tot dure Mercedessen gebruik van dezelfde rijbaan. Die is bovendien verschillende keren gedeeltelijk geasfalteerd dus onze schokbrekers krijgen het zwaar te verduren. Na enkele licht traumatische ervaringen voor ons kroost hebben wederhelft en ik een afleidingsmanoeuvre ontwikkeld voor zaken die we hen willen onthouden. Een nest puppies in de berm bijvoorbeeld of de roadkill op de rijbaan. Iedere keer als we wat zien wijzen we de kinderen op iets bezienswaardig aan de andere kant. "Kijk jongens, een roofvogel". "Waar dan"? "Oh da's jammer, vliegt ie net weg achter de bomen".

De douanier aan de grenspost met Bosnië heeft geen haast, één auto per vijf minuten is zijn quotum. Moeilijk voor te stellen dat hier nog niet zo heel lang geleden niet eens een grenspost was. Dankzij de ultra korte rij kunnen we onze weg langs de Drina snel vervolgen. We rijden door een prachtig gevormde kloof die in de rest van Europa allang ten prooi zou zijn gevallen aan toerisme. In Gorazde zien we de reden dat dit gebied nauwelijks buitenlanders trekt: veel huizen dragen nog de sporen van granaatinslagen en de kerkhoven zijn te groot voor de dorpen waar ze gelegen zijn.

Na nog een grensovergang komen we aan in ons verblijf: een paar eenvoudige houten hutjes in het midden van niets. De omgeving is prachtig: een azuurblauw meer en ongerepte bergen. We hebben het plan opgevat om met het kroost te gaan raften op de Tara. Dat lukt wonderwel goed: het water staat laag en met een surfpak en reddingsvest zijn we ook goed beschermd tegen de verdrinkingsdood in het water van 15 graden. S'nachts schrik ik wakker en vind op de tast de weg naar buiten. Ik hoor en zie helemaal niets. Geen geritsel van muizen, geen wind: het is beangstigend stil.

Gelukkig weten ze dat ruimschoots te compenseren aan de kust waar we de volgende dagen doorbrengen. Hier zit half Rusland en voormalig oostblok beneden de 25 jaar, Lloret de Mar in Montenegro. Erg geruststellend is dat vrouwen net als in Belgrado weer aan de drie maal achtien regel voldoen: achttien cm hoge hakken, achttien cm lang rokje en de laatste achttien cm kunt u er zelf wel bij bedenken. De wegen zijn vol, overal hotels en appartementencomplexen aanbouw en de discotheken dreunen in de verte.

De verzengende hitte spoelen we weg met een nieuw drankje. Bier met citroen vernoemd naar de stad Niksic. We zijn er doorheen gereden en de verwende gezinsleden op de achterbank doopten het meteen Niksniet. Overigens komt het drankje niet uit deze stad. Op het blikje staat in hele kleine lettertjes dat de fabrikant is gevestigd op Bulevar Bill Clinton in Pristina, Kosovo. Bier is dus kennelijk niet onderhevig aan politieke tegenstellingen...