Warm

Ik hou erg veel van mijn nageslacht maar na 9 weken zomervakantie zou ik zo mijn huis uitbreiden met een geluiddichte bunker waar ik ze in kwijt kan. Hoe doen andere ouders dat?  Waar halen ze de creativiteit en het geduld vandaan om hun kroost wekenlang te vermaken? Of zijn daarvoor al die vakantie-kinder-kampen uitgevonden? Om ouders te ontlasten?

Gelukkig is de school weer begonnen. Alle expatkindertjes zijn terug van verre vakanties naar familie en vrienden. De klassen zijn door elkaar gehusseld en er zijn een paar nieuwe gezichten bij gekomen. Sommige zaken zijn niet veranderd. Zo wordt een klasgenoot van zoonlief nog steeds iedere dag naar school gebracht door een lijfwacht in een auto met een kenteken dat alleen bestaat uit vier nullen. Aan het type auto te zien zal die dat niet per toeval hebben gekregen. De lijfwacht gaat ook gezellig mee op klasse-uitjes. De eerste keer dat ik zo'n uitje begeleidde dacht ik dat we werden achtervolgd. Gelukkig kon de leraar me vertellen dat het hier één van de kinderen betrof die permanente bewaking heeft. 

Op de eerste schooldag werden de leerlingen op echt Amerikaanse wijze verwelkomd: overpositief en enthousiast. Het afgelopen jaar heb ik over die van mij nog nooit een onvertogen woord gehoord van een juf of meester. Sterker nog, iedere keer als ik in een gesprek met een leraar liet vallen dat ze geen topper waren in een bepaald vak, werd ik subtiel terechtgewezen. Ze waren niet "average" maar "challenged" of "working on it". In het begin lachte ik een beetje om een zo'n positief mensbeeld, kinderen zijn immers ook gewoon stierlijk vervelend of ongemotiveerd. Ik merk alleen dat doordat ze kinderen immer positief benaderen en motiveren, ze veel betere resultaten boeken. De leerlingen hier zijn zelfverzekerder en ondernemender dan de gemiddelde Nederlandse klasgenoot. Ik hou nu al mijn hart vast als ze terug moeten naar het Nederlandse onderwijs. Uitzonderingen daargelaten, heb ik de ervaring dat er vooral gekeken wordt naar wat een kind niet kan in plaats van naar van wat het wel kan. Als je maar in het malletje past. Ooit hoorde ik een moeder verzuchten dat als je kroost op de wereld zet, je niets liever wil dan dat ze gelukkig worden. Als ze de schoolleeftijd hebben bereikt veranderd dat en wil je niets liever dan dat ze "normaal" zijn en in de groep passen.

Niet alles is rozengeur en maneschijn. Zoonlief zit nu op "middle school" en daar wordt behoorlijk wat zelfstandigheid en verantwoordelijkheid verwacht. De eerste ruzies met het slot van zijn "locker" en zijn moeder heeft hij al achter de rug. Daarnaast zijn de leraren op het geweldige idee gekomen om voor een vijfdaagse schoolweek een zesdaags schoolrooster te ontwerpen. Ik begrijp dat dat al nauwelijks, laat staan een pre-puberale 11 jarige.

Wat ook niet helpt is dat onze thermometer inmiddels moeiteloos de 42 graden heeft bereikt. Van een aantal Serviërs heb ik begrepen dat dit formeel niet kan. In Servië wordt het nooit warmer dan 40 graden. Vanaf die temperatuur krijgen ambtenaren namelijk een tropenrooster met minder uren....