Grrr

Het is de laatste dag van ons ladies-only weekend. Wederhelft is naar Nederland en zoonlief op schoolreis. Niet een dagje pretpark maar een driedaags uitje naar Oost Servië. Dochterlief wil vandaag lekker rustig aan doen dus het enige dat op het programma staat is Nederlandse les. Omdat ik me niet wil haasten, vertrekken we ruim op tijd voor het 15 minuten durende ritje. Koud vijf minuten onderweg staan we al stil. De stoplichten zijn vervangen door eerstejaars studenten van de verkeerspolitieschool. Gelukkig rijden wij nog een beetje, aan de andere kant zie ik een enorme file die muurvast staat. 5 minuten later ontdek ik de reden. De afslag onder aan de brug is afgesloten. Heel fijn want nu kan ik omkeren en aansluiten in de file die ik zojuist nog uitlachte. Waarom geven ze dat niet vantevoren aan? Een kwartier en twee verkeersovertredingen later passeer ik ons huis weer. Nu is er wel haast geboden. Als ik de langzaamste zastava van Belgrado heb ingehaald zie ik ineens auto's voor me opdoemen. WTF? Hier staat het ook stil. Ze hebben gewoon de enige twee toegangswegen afgesloten! Een forse nucleaire of chemische ramp zou dit kunnen verklaren maar dat is niet het geval, ze hebben besloten beide wegen tegelijkertijd te asfalteren. Ik verontschuldig me tegenover dochterlief voor de krachttermen die ze nu gaat horen. Als ik haar met mijn tanden in het stuur halverwege de les aflever, besluit ik te kalmeren met een kopje koffie.

Na afloop van de les en vele omwegen door de 'outskirts' van de stad later, rijden we onze straat in. Daar treffen we een bizar tafereel aan. Pal voor onze deur staat een vuilniswagen met daarachter een enorme rokende hoop van wat vermoedelijk zijn lading is geweest. Ik vlucht tussen de opengereten vuilniszakken onze poort in en tref onze huiseigenaresse in staat van opperste verontwaardiging. Nu is ze dat wel vaker dus daar schrik ik niet meer zo van. Ze vertelt dat er iemand nog gloeiende bbq kooltjes in de container heeft gegooid. Dat is in de vuilniswagen beland en heeft vlam gevat waarop de heren vuilnismannen besloten om de hele zooi voor onze deur te deponeren. De heren in kwestie staan een beetje appelig naar de troep te kijken, kennelijk wachtend op hulptroepen die de auto en vuilnis weghalen. Na anderhalf uur komt er uit het niets beweging in het gezelschap. Vijf heren beginnen het afval terug te gooien in de wagen terwijl de rest werkloos toekijkt. Als ze na een half uur klaar zijn wordt de vuilniswagen gestart en rijden ze weg. Ik weet nu zeker dat ik me in Candid Camera of een slechte Monty Python sketch bevind. Waarom wacht je anderhalf uur als die auto het gewoon doet? Gevaar voor oplaaiende vlammen kan het niet zijn want we hebben ondertussen gewoon de tuin besproeid dus kleine moeite om die klerezooi op straat even mee te nemen. Ik vraag het mijn "landlady" maar die is klaar om ter plekke een andere nationaliteit aan te nemen en te emigreren.

Even later sta ik in de keuken een glas in te schenken als ik vanuit  een ooghoek een mailtje zie binnenkomen van de begeleider van het schoolreisje. Ze zijn "slightly ahead of schedule" en komen niet om 9 uur s'avonds aan, maar om 5 uur s'middags. Ik kijk op de klok en verslik me. Terwijl ik naar de gang loop om de autosleutels te pakken word ik gebeld door een moeder die op drie uur rijden van Belgrado zit of ik haar zoon kan meenemen.

Uren later zijn de verhalen verteld en ruikt mijn zoon weer naar Nivea in plaats van zweet. Het leven is zo slecht nog niet.