Verrassing

06.10 uur.

De wekker gaat. Ik lig al een uur klaarwakker dus ik schrik er niet van. Wederhelft mag vandaag uitslapen en draait zich nog eens om. Ik sleep me naar de douche maar krijg de slaap niet uit mijn ogen. Na de kop muesli pak ik de laatste zaken in en geef alle huisgenoten een dikke knuffel.

06.50 uur

Ik stap naar buiten de zon in, doe mijn koffer in de auto en rij weg in de nog stille straat.

07.07

Na verschillende snelheidsovertredingen en wat krachttermen kom ik aan, parkeer mijn auto voor het gebouw waar ik moet zijn en ga naar de balie met een te blonde dame in blauw uniform.

07.10

Ik heb de benodigde documenten en loop door naar de tweede dame ditmaal in groen uniform. Ik passeer daarbij een meneer die langzaam lopend zijn gehele familie voor de komende dertig jaar uitzwaait. De volgende geüniformeerde dame spreekt mij daarop aan. Ik weet me nog net te bedwingen: Een uitval over de nationale gewoontes in het verkeer en loketrijen zou me alleen maar  vertragen.

07.14

Het laatste vrouwelijke uniform zit onder zo'n laag make up dat ik bang ben dat het gaat breken bij de geringste glimlach. Dat doet ze dan ook wijselijk niet. Onbewogen pakt ze een ouderwetse datumstempel en verricht de laatste administratieve handelingen.

7.16

Strakke tijd: binnen 25 minuten ben ik van huis tot aan het punt dat ik kan instappen. Dat zal vermoedelijk op Schiphol niet gaan lukken. Ik bestel een kop koffie en bel mijn Lief nog even om een telefoonkus te geven. Ik verheug me op wat er komen gaat. Behalve een paar ingewijden weet niemand dat ik naar Nederland vlieg om zuslief te verrassen voor haar verjaardag.

In de trein vanuit Schiphol naar Den Haag kijk ik naar buiten en alles komt me vreemd over. Het regent (natuurlijk) en het is belachelijk groen en geordend. Ik zit in een modeltrein landschap. Ineens voel ik me een buitenlander in eigen land en is mijn thuis 1700 km zuidoostelijk van deze koeien en polders.

De verrassing wordt bijna verprutst omdat de jarige job besloten heeft toch maar gewoon te gaan werken. Nadat ik mijn ouders noodgedwongen deelgenoot heb gemaakt van mijn komst, wordt ze op slinkse wijze op andere gedachten gebracht. Als ze me op haar verjaardag in een hoofdstedelijke taartjes/koffieshop ontwaart krijg ik een welgemeend "trut" naar mijn hoofd. Gelukkig kan ik ook mezelf zijn en ben ik even weg van de koetjes en kalfjes in Belgrado.

Het gevoel niet thuis te horen in het laaglandmoeras verdwijnt de uren en dag daarna. Thuis is waar je vrienden/familie zijn en nu heb ik er dus twee. Niet dat de koters op me zitten te wachten in dat tweede thuis. Zij hebben hun eigen bezigheden en begroeten me na 4 dagen alsof ik even naar de bakker ben geweest.