Hond

Servie heeft 27.000 zwerfhonden. Min 1 want die zat gisterochtend voor onze poort. Piepend en moederziel alleen. Kijk eens goed naar het koppie op de foto. Had u hem kunnen laten staan? Helemaal alleen, overgeleverd aan een roedel honden of voorbijrazende auto's?  Mijn wederhelft heeft het kort overwogen. Nu heeft hij twee excuses: hij is militair en die zijn niet zo zachtzinnig als het gewone burgervolk en hij denkt wat verder vooruit dan de andere huisgenoten. Een paar weken vooruit bijvoorbeeld als het vakantie is en de familie zich in een vliegtuig hijst, of over 3 jaar als het beestje het formaat van een stevige salontafel heeft bereikt en alles in huis is gesloopt zodat we in een soort van isoleercel moeten leven.

Gelukkig zijn de andere huisgenoten gezegend met meer emotie dus onder het voorwendsel dat we hem alleen wat eten en drinken zouden geven is hij binnengehaald. Dat moet kunnen, het "point of no return" is pas bereikt als je hem een naam geeft. De peperdure Italiaanse ham is inmiddels verorberd en de katten zijn de kluts kwijt. Eerst hebben we drie hamsters binnengehaald die ze niet mogen opeten (zie blog Springfair april 2012) en nu is er een beest in huis dat te groot is om op te eten en te klein om als vijand te beschouwen.

Inmiddels heb ik zowel virtueel als in het echt om advies gevraagd. 90% zegt "houden" en een kleine minderheid maant ons dat het veel werk is om een hond op te voeden. Een beetje zoals met kinderen en dat is bij ons de afgelopen 11 jaar ook via "trial and error"  verlopen. We overwegen een aantal scenario's. De eerste werd meteen van tafel geveegd door 3 huisgenoten: doen alsof er niets gebeurd is en weer buiten zetten. Keuze 2 is dat we een goed thuis voor hem vinden en tot die tijd bij ons houden. Scenario 3 is het besef dat je het lot niet kunt ontlopen. Het is geen toeval dat een twee maanden oud puppie juist bij ons voor de poort zit, zeer beslist naar binnen loopt en je vervolgens overal blijft volgen.

Vanochtend om 5 uur zat ik op het stoepje bij onze voordeur terwijl het mormeltje buiten scharrelde. Iedere keer als ik weg wilde gaan zette hij een hartverscheurend gejank op. Na drie kwartier werd ik afgelost door mijn zoon zodat ik nog een paar uurtjes slaap kon pakken. Toen ik twee uur later beneden kwam vond ik beiden innig verstrengeld op onze bank.

Hij heet Dutch...

Boer zoekt vrouw

In Servië zijn wij gelukkig verschoond van de Nederlandse TV. Voor ons geen "Cherso" of "Help, mijn man is klusser" (die heb ik in Belgrado live met een auto voor de deur waarvan binnenbekleding ontbreekt). We kunnen hier alleen de wereldomroep ontvangen in de vorm van een Vlaams-Nederlands samenwerkingsverband dat BVN heet. De nieuwsprogramma's en een aantal andere kijkcijferkanonnen van de publieke omroepen worden hierop uitgezonden. Dat is erg fijn want DWDD en Koefnoen kun je zo blijven volgen. Helaas wordt de BVN ook steeds meer vergiftigd door programma's waarvan ik de lol of het nut werkelijk niet begrijp. De zoveelste danswedstrijd met voorheen bekende Nederlanders bijvoorbeeld of "Boer zoekt vrouw". In Nederland heb ik dit programma de afgelopen jaren consequent weggezapt maar vorige week heb ik het met stijgende verbazing en plaatsvervangende schaamte helemaal uitgekeken. Kan iemand mij alsjeblieft uitleggen wat de lol is van een aantal onverstaanbare boeren die op zoek zijn naar de ware liefde/een handige hulp in de huishouding? Het lijkt me overduidelijk waarom ze daar tot op heden nog niet in zijn geslaagd. Het echt verbijsterende aan het programma is dat er kennelijk vrouwen rondlopen die er alles aan doen om in de gunst te komen bij zo'n boer. Onbegrijpelijk en voor mij in dezelfde categorie vallend als vrouwen die verliefd worden op ter dood veroordeelden: een zeer misplaatst zorg complex. Blijf toch lekker single! In mijn zieke brein ontstond wel nieuw idee en voordat John de Mol of andere producent het jat, gooi ik het hier maar even wijde wereld in.

Diplomaat zoekt vrouw

Voor de casting gaan we op zoek naar een leuke jonge geëmancipeerde diplomate die de ware liefde hoopt te vinden in zwaar Islamitisch land. Ook plaatsen we een verlegen Aziatische diplomaat in het Sodom en Gomorra van de Westerse diplomatenwereld: Nederland. De typetjes vergen nog wat uitwerking maar 1 heb ik er meteen op mijn netvlies: Een knappe homo-diplomaat in Servië. Dan krijgen we in ieder geval wat meer vuurwerk dan bij die slaapverwekkende boeren. Om te begrijpen waarom Servië en homo-diplomaat een mooie combinatie is moet u weten dat een belangrijk deel van de bevolking zeer homofoob is. Vorig weekend zou hier de "gaypride" worden georganiseerd. Voorafgaand daaraan was er al een week geweest met allerlei happenings ter emancipatie en de pride zou daar het trotste slothoofdstuk van worden. Niet dus. Net als vorig jaar werd het evenement op het laatste nippertje verboden door de minister van Rust en Orde. Nu heeft hij een punt want toen het twee jaar geleden wel doorging stonden er voor 2000 meelopers (waarvan een groot deel buitenlandse vertegenwoordigers) 7000 zwaar bepantserde agenten paraat en was de score aan het eind van de dag 35 gewonden en een paar miljoen schade in de binnenstad. En waarvoor eigenlijk? Waar zijn ze bang voor? De gemiddelde nicht is nou niet direct als zeer agressief te bestempelen. Het is dus doodgewone angst en dat is ook in dit geval een slechte raadgever.

Naar mijn idee past het format van "diplomaat zoekt vrouw" prima in de hedendaagse emo-tv: er is namelijk niets dat meer verbijsterd dan menselijk gedrag, of het nu homofoben zijn of vrouwen met een zorg complex.

Stroopwafels 1

Recent ben ik lid geworden van het IWC. Dat zegt u hoogstwaarschijnlijk niets maar het is de ultieme "vrouwen van" club. De afkorting staat voor de "International Women's Club" en het gros van de expat-echtgenotes in Belgrado is lid van het IWC. De mensen die mij nog steeds kennen als een financieel onafhankelijke, geëmancipeerde en eigen naam dragende losbol gun ik nu even de tijd om hartelijk te lachen.

Uitgelachen? Goed, dan kunnen we terzake komen want het IWC doet behoorlijk wat aan liefdadigheid en daar zit voor mij de crux. Als buitenlanders in diplomatieke dienst zijn wij namelijk erg goed af hier in Servië en dat bezorgt me met enige regelmaat een bezwaard gemoed. Als ik een kind zie bedelen bijvoorbeeld of als ik een alleenstaande werkende onderwijzeres hoor zeggen dat ze haar gezin nauwelijks kan onderhouden van haar salaris. Zo kan ik nog wel 10 voorbeelden geven. De economische crisis slaat ook hier toe en dat komt over het algemeen wat harder aan dan in het westelijk deel van Europa.

De voornaamste bron voor het IWC om aan middelen te komen is de jaarlijkse kerstmarkt. Vorig jaar waren we koud gearriveerd toen we daar een uitnodiging voor kregen en de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik een hobbyistisch kerstmarktje verwachtte. Toen we arriveerden bleek er een ruimte ter grootte van de RAI/Brabanthallen/Jaarbeurs vol te staan met stands. Het was er stervensdruk en binnen no-time was ik mijn kroost kwijt. 2 keer eerder heb ik een aanval van mensenangst gehad. 1 keer bij de Zweedse meubelboulevard en een keer toen ik per ongeluk verzeild raakte bij sokken graaiende huisvrouwen tijdens De Drie Dwaze Dagen. Ik zat dicht tegen mijn derde aanval aan toen ik de Nederlandse stand ontwaarde. Helaas hadden ze alleen nog bier en lauwe bitterballen als troostvoer. De stroopwafels en kazen waren uren eerder al verkocht. Gelukkig bleken de overvloedig aanwezige Aziatische stands een enorme hoeveelheid heerlijk eten te hebben ingeslagen en na een maaltijd van sushi, nasi goreng, saté, een Koreaanse koolsalade en een Brusselse wafel kon ik er weer even tegen. Tegen het einde van de middag bleven er alleen een paar lokale lekkernijen over die een vergaande mate van "acquired taste" vergen.

Dit jaar mag ik samen met een aantal vrijwilligers de Nederlandse inbreng verzorgen. Naast kaas, bier, kaarsen en Delfts Blauw ben ik nu dus bezig om 500 pakjes stroopwafels deze kant op te krijgen. We gaan zelfs voor het summum: een echte Hollandse stroopwafelbakker die ter plekke verse stroopwafels bereidt. Dat zou natuurlijk geweldig zijn maar deze droom heeft een aantal procedurele belemmeringen. De zeer omvangrijke Servische overheid gunt zichzelf namelijk ook wat werk en laat niet zomaar buitenlandse producten binnen. Aan de leverancier en mij dus de schone taak om zonder al te veel kosten alle benodigde formulieren en stempels te verkrijgen.

Ik hou u op de hoogte...