Hobby's

Ongeveer 20 tot 25 keer per week rij ik ons kroost van hot naar her. Daar waar ze in Nederland zelfstandig hun weg vinden, ben ik hier genoodzaakt zelf te rijden of mee te lopen/fietsen.

Allereerst is daar de school. Slechts anderhalve kilometer verwijderd van ons huis maar gescheiden door een levensgevaarlijke weg en dus loopt/fietst/rijdt moeders het kroost. De tocht is gelukkig afwisselender dan de Vinex schoolroute in Nederland en leidt langs een hip cafe dat niet zou hebben misstaan op de PC Hooft, een vervallen winkelpassage, een spookvilla en een Hans&Grietje huis.

Dat is de tocht die ik vier keer per dag afleg en het enige wat we wel eens lopend doen. Voor het overige pakken wij net als alle andere expats een grote bolide. Daarmee gaan we 1 keer per week naar Nederlandse les, drie keer per week naar voetbal en 1 keer per week naar paardrijden. De kinderfeestjes, playdates etc. komen hier nog eens bovenop. We hebben dus maar een logistiek kinderplan gemaakt met de andere Nederlandse familie hier. Dat scheelt fors in tijd en, niet onbelangrijk, de dagelijkse ergernissen in het verkeer. Toch zijn wij nog redelijk bescheiden in het aantal kinderactiviteiten. Ik ben waarschijnlijk 1 van de weinige moeders op school die twee hobby's en taalles genoeg vind. Ik huldig het principe dat een bepaalde mate van verwaarlozing goed is. Een kind zich moet kunnen vervelen en niet 24/7 bezig worden gehouden. Tot grote ergernis van mijn kroost betekent dit helaas niet dat ze hun vrije tijd mogen vullen met het loeren naar beeldschermen. Als ze het in hun hoofd halen om hierover te klagen (‘I am booooored’) stuur ik ze subiet naar hun kamers om die op te ruimen. Die lijken op een permanente 'warzone' dus het kan geen kwaad om de vuile sokken van het speelgoed te scheiden.

Vrijwel alle andere kinderen die ik ken worden wel het klokje rond beziggehouden. Ze beoefenen meerdere sporten, leren een derde taal of bespelen een muziekinstrument. In eerste instantie was ik daarvan zeer onder de indruk. Een klasgenote van mijn zoon speelt feilloos en bloedmooi 'Rolling in the Deep' op haar blokfluit en zijn beste vriendje spreekt vijf talen. Geen wonder dat zoonlief zich in eerste instantie niet durfde aan te sluiten bij de voetbalclub van school; als de rest van de elfjarige spelers al minimaal zes jaar voetbalervaring hebben, zou ik me ook niet geheel op mijn gemak voelen. Toch hou ik vast aan mijn standpunt dat verveling goed is. Ik kan proefondervindelijk vaststellen dat het de creativiteit stimuleert. Mijn kroost weet inmiddels hoe ze een mooie sneeuwpop moeten maken, een vuurtje kunnen stoken en zijn als eersten boven in de grootste boom op het schoolplein (ik kreeg tot mijn grote voldoening een reprimande van het schoolhoofd). Daarnaast kunnen ze zich urenlang vermaken met een fantasiespel waar ze alleen wat oude doeken, stokken en zand voor nodig hebben.

Nu maar hopen dat ik niet over tien jaar voor de voeten krijg geworpen dat er een glanzende muzikale of sport carrière in de dop is gesmoord...

Thuis

Bijna 22 jaar geleden gingen wederhelft en ik met de motor op reis naar Griekenland. De ultieme test van onze prille relatie doorstonden we met ieder 1 tasje. Meer ruimte was er niet op de motor omdat er ook nog een vrij primitieve kampeeruitrusting mee moest. Inmiddels zijn we twee kinderen en een paar huisdieren verder en hebben wij een lelijke maar zeer ruime bus tot onze beschikking. Van de 8 zitplaatsen hebben we er vier verwijderd om zo extra ruimte te creëren voor de enorme berg absoluut noodzakelijke spullen. Zoals daar zijn:

8 stukken kaas, 15 nasimixen, 6 bakken satesaus, een tiental pakken rijst, 4 dozen koffiecupjes, 8 potten pindakaas, 4 pakken hagelslag, 2 kilo drop, de halve collectie Hema kinderkleding en knutselspullen, 12 Nederlandstalige (kinder)boeken en tijdschriften, 6 tubes kindertandpasta, 60 pakjes stroopwafels in blik (don't ask), 4 flessen van ons favoriete badschuim, twee loodzware na-oorlogse legerjassen (u leest het goed), een paar voor mij ondefinieerbare auto-onderdelen en een goed gevulde humidor (zoek dat maar eens op).

Deze onmisbare spullen komen naast de koffers en levende have. Ik vrees dat mijn commentaar op kamperende landgenoten die hun eigen aardappelen meenemen tot in lengte van dagen weggehoond zal worden.

Gelukkig hebben we inmiddels een efficiënte modus ontwikkeld voor dergelijke reizen. Ik pak alle tassen in en controleer het huis op achtergebleven knuffels, Wederhelft pakt vervolgens de auto in en laat nog een minimale ruimte over voor ons kroost. Na het avondeten en het afscheid van naasten rijden we de nacht in. Wederhelft doet het eerste stuk tot ver in Duitsland. Als hij dreigt om te vallen neem ik het stuur over. De auto is zo ingericht dat er een zestig centimeter breed pad is vrijgelaten als slaapplek voor de tweede bestuurder en de hond. Dat is in termen van veiligheid ongetwijfeld niet verantwoord maar wel erg lekker. Het enige nadeel is dat je naast een windende hond moet slapen....

Zowel de heen- als terugreis is voorspoedig verlopen. Dochterlief sliep de hele nacht door, zoonlief hield de chauffeur wakker en de hond bleek al behoorlijk zindelijk en niet gevoelig voor wagenziekte. Wat we niet hadden voorzien is dat als je om zeven uur s'avonds vertrekt, je bijna de hele rit in het donker rijdt. De heenweg hebben we 14 uur lang geen daglicht gezien.

We zijn dus weer thuis en werden verwelkomd door twee ontzagwekkende huisdieren die iets weg hadden van de katten die we twee weken daarvoor hadden achtergelaten. Wij zijn dus niet de enige die op dieet gaan na de overvloedige feestdagen.

Als we alles hebben uitgepakt word ik voor de zoveelste keer deze periode overvallen door een "unheimisch" gevoel. Ik vraag me af waar ik thuis ben. Den Haag lijkt thuis omdat we daar veel vrienden en familie hebben maar het is ook vervreemdend omdat we er maar zo weinig zijn. Belgrado lijkt ook thuis omdat we hier al onze spullen hebben, een vriendenkring hebben opgebouwd en inmiddels aardig de weg weten. Het blijft echter een ander land met een taal die ik nooit helemaal zal beheersen. In beide huizen worden we hartelijk verwelkomd door respectievelijk de buren en goede vrienden. Ondanks de luxe van twee huizen en de overvloed aan spullen besef ik dat het waar is:

"My home is not a place, it is people".