Hobby's

Ongeveer 20 tot 25 keer per week rij ik ons kroost van hot naar her. Daar waar ze in Nederland zelfstandig hun weg vinden, ben ik hier genoodzaakt zelf te rijden of mee te lopen/fietsen.

Allereerst is daar de school. Slechts anderhalve kilometer verwijderd van ons huis maar gescheiden door een levensgevaarlijke weg en dus loopt/fietst/rijdt moeders het kroost. De tocht is gelukkig afwisselender dan de Vinex schoolroute in Nederland en leidt langs een hip cafe dat niet zou hebben misstaan op de PC Hooft, een vervallen winkelpassage, een spookvilla en een Hans&Grietje huis.

Dat is de tocht die ik vier keer per dag afleg en het enige wat we wel eens lopend doen. Voor het overige pakken wij net als alle andere expats een grote bolide. Daarmee gaan we 1 keer per week naar Nederlandse les, drie keer per week naar voetbal en 1 keer per week naar paardrijden. De kinderfeestjes, playdates etc. komen hier nog eens bovenop. We hebben dus maar een logistiek kinderplan gemaakt met de andere Nederlandse familie hier. Dat scheelt fors in tijd en, niet onbelangrijk, de dagelijkse ergernissen in het verkeer. Toch zijn wij nog redelijk bescheiden in het aantal kinderactiviteiten. Ik ben waarschijnlijk 1 van de weinige moeders op school die twee hobby's en taalles genoeg vind. Ik huldig het principe dat een bepaalde mate van verwaarlozing goed is. Een kind zich moet kunnen vervelen en niet 24/7 bezig worden gehouden. Tot grote ergernis van mijn kroost betekent dit helaas niet dat ze hun vrije tijd mogen vullen met het loeren naar beeldschermen. Als ze het in hun hoofd halen om hierover te klagen (‘I am booooored’) stuur ik ze subiet naar hun kamers om die op te ruimen. Die lijken op een permanente 'warzone' dus het kan geen kwaad om de vuile sokken van het speelgoed te scheiden.

Vrijwel alle andere kinderen die ik ken worden wel het klokje rond beziggehouden. Ze beoefenen meerdere sporten, leren een derde taal of bespelen een muziekinstrument. In eerste instantie was ik daarvan zeer onder de indruk. Een klasgenote van mijn zoon speelt feilloos en bloedmooi 'Rolling in the Deep' op haar blokfluit en zijn beste vriendje spreekt vijf talen. Geen wonder dat zoonlief zich in eerste instantie niet durfde aan te sluiten bij de voetbalclub van school; als de rest van de elfjarige spelers al minimaal zes jaar voetbalervaring hebben, zou ik me ook niet geheel op mijn gemak voelen. Toch hou ik vast aan mijn standpunt dat verveling goed is. Ik kan proefondervindelijk vaststellen dat het de creativiteit stimuleert. Mijn kroost weet inmiddels hoe ze een mooie sneeuwpop moeten maken, een vuurtje kunnen stoken en zijn als eersten boven in de grootste boom op het schoolplein (ik kreeg tot mijn grote voldoening een reprimande van het schoolhoofd). Daarnaast kunnen ze zich urenlang vermaken met een fantasiespel waar ze alleen wat oude doeken, stokken en zand voor nodig hebben.

Nu maar hopen dat ik niet over tien jaar voor de voeten krijg geworpen dat er een glanzende muzikale of sport carrière in de dop is gesmoord...