Een van mijn handicaps is dat ik een totaal gebrek aan oriëntatievermogen heb. Als ik mijn ogen dichtdoe in een drukke winkelstraat en een paar rondjes draai ben ik volledig de kluts kwijt. Dat is al niet fijn in Nederland maar in Belgrado helemaal een ramp. Allereerst worden de straatnamen alleen in het Cyrillisch weergegeven. Nu kan ik dat een beetje lezen maar niet als ik rijdend mijn weg moet vinden. Daarnaast blijken de meeste straten er maar liefst drie verschillende namen op na te houden: 1 uit het communistische tijdperk, 1 tijdens het uiteenvallen van Joegoslavië en 1 van na die periode. Zelfs taxichauffeurs bellen regelmatig met een collega om te verifiëren waar ze moeten zijn. De GPS is dan ook mijn grootste vriend in de stad. Dat is geen 100% garantie. Ik heb vele malen in een compleet ander deel van Belgrado gestaan door een minuscuul spelfoutje. Het dieptepunt was een rit naar een kinderfeestje van zoonlief. Drie kwartier heb ik door de stad gereden om in het pikkedonker te eindigen op een compleet verlaten industrieterrein.
De
overtreffende trap van mijn handicap beleef ik echter 1 keer per jaar tijdens
wintersport. Alles is wit, meestal is er gruwelijk weinig zicht en ik kan
alleen maar gissen waar de pistes precies beginnen en eindigen. Het domweg volgen van mijn
mede-skiërs is
mijn voornaamste tactiek om niet ergens op een verlaten stuk berg dood te
vriezen. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden moest ik deze vakantie zelf mijn weg vinden. Zoon- en dochterlief hadden namelijk op
verschillende tijden en plaatsen skiles waardoor wederhelft de 1 en ik de ander
moest ophalen. En zo bevond ik mij in een situatie waarin mijn negenjarige
dochter mij de weg moest wijzen. "Nee mama, we moeten eerst de rode 8
hebben en daarna de zes stoeltjes lift nemen. Dan eindigen we bij de blauwe 4
waar pappa staat te wachten bij de vier stoeltjeslift". U begrijpt dat mijn ego een deukje
heeft opgelopen.
Het was
weer even een rare gewaarwording om "back in civilisation" te zijn.
Het ski-oord in Oostenrijk waar we verbleven was zeer georganiseerd en netjes. Een beetje te zelfs. In ons "zimmer" lag een handleiding met de titel
"Ordnung für das Haus" die op rijm was gesteld en alleen zaken beschreef
die niet mochten. Niet na 22.00 binnenkomen, niet met vieze schoenen op de
trap, niet vergeten de "lüfter" aan te zetten bij het douchen etc
etc. Het leek eerder een welkom bij een penitentiaire inrichting dan een
pension. De beheerders oftewel gastvrouw/heer zagen er strikt op toe dat de
regels werden nageleefd. Er was trouwens nog wel meer vreemds aan hen.
Ze leken precies op de ober in het restaurant, de dame achter de kassa, de
skiliftbediende, de barman en ga zo maar door. Het dorp bestond uit 1 grote familie die deed vermoeden dat er niet getrouwd werd buiten een straal
van 20 km.
Na een
weekje in dit model-dorp zijn we weer terug in Belgrado en kan ik me gelukkig
weer ergeren aan het vuil op straat en de lokale weggebruikers.
Hey Irm, ging iets mis met plaatsen dus bericht kan dubbel overkomen, maar goed, gaat ie: Goed van je dat je vertrouwen hebt getoond in de jonge dame en kwetsbaarheid durft te laten zien door het erkennen van die ene handicap. Tegelijkertijd stel ik vast dat je zelfvertrouwen hebt aangezien je deze gids zelf hebt opgevoed en tja, dan is vertrouwen tonen een makkie :-). Liefs, Bart
BeantwoordenVerwijderen