"Ik moet naar de gevangenis". Het om een kostbaar pak hagelslag ruziënde kroost is onmiddellijk stil. Verbijsterd kijken ze me aan. "Nee ik maak geen grap, ik moet echt naar de gevangenis vandaag". "Maar wat heb je dan gedaan"? Vraagt de oudste die kijkt alsof ik zojuist de buren met een machinegeweer heb neergemaaid. "Ik bezoek Nederlanders die gevangen zitten in Servië". Zonder met zijn ogen te knipperen verlegt zoonlief zijn vraag. "Wat hebben zij dan gedaan"? Niet naar hun moeder geluisterd" antwoord ik, vermoedelijk geheel naar waarheid.
Twee uur later zit ik met twee anderen tegenover zes heren, variërend in leeftijd van midden twintig tot over de zeventig. Ze zijn uitgelaten, nooit heb ik mensen zo blij zien worden van cake, fruit, Nederlandse tijdschriften, vitaminepillen en paracetamol. Pas bij ons vertrek realiseer ik me dat die twee laatste kadootjes onmiddellijk worden ingenomen en pas na lang zeuren, weken later weer worden teruggegeven. Het gezelschap is divers. Er zitten een paar sukkels tussen die 1 keer een verkeerde afslag hebben genomen en daar vervolgens een paar jaar over mogen nadenken. Daarnaast is er tenminste 1 onverbeterlijke boef die het grootste deel van zijn volwassen leven achter de tralies heeft doorgebracht.
Geen van allen ogen ze erg gezond. Eentje ziet er uit alsof hij ieder moment kan neervallen en een ander is maar liefst 70 kg (!) afgevallen. Het gevangenis dieet helpt daar goed bij. Zeer eensgezind vertellen ze over de soep met half rauwe aardappelen die ze 1 keer per dag van staatswege krijgen uitgereikt en het brood waarmee je iemand kunt doodmeppen (Ik hoop maar dat dit figuurlijk bedoeld is..). De meesten maken dan ook hun eigen maaltje. Er is een klein winkeltje maar vers fruit en groenten zijn ver te zoeken en recentelijk zijn ook de aardappelen verbannen omdat er alcohol van werd gestookt. Na twee uur vertrekken we met een aantal treurigmakende levensverhalen, een hoop aantekeningen en de belofte dat we over een paar weken weer ons gezicht zullen laten zien.
Bijna 2000 kilometer noordwestelijk hebben een paar Servische gedetineerden met uitzicht op de Noordzee het ongetwijfeld beter ondanks het feit dat ze luidkeels hebben geklaagd dat ze niet fatsoenlijk behandeld worden. Ik zou ze met alle liefde in dezelfde omstandigheden zetten als de Nederlanders hier: Gezellig met een aantal anderen op 1 kamer in de hoop op een matras die niet naast het toilet/gat-in-de-grond ligt.
Ik vermoed dat een andere Servische gedetineerde in eigen land er wat warmer bijzit. Het betreft de "Capo di tutti Capi" van Servië. Denk aan de vastgoed affaire, toch wel de top in de recente vaderlandse corruptie/smeergeld geschiedenis. Het is kleuterwerk vergeleken bij de streken van deze meneer en zijn kompanen. Toen de Servische bevolking eind jaren negentig leed onder de economische sancties en 5 Deutschmark moest betalen voor een litertje benzine, kocht hij massaal vastgoed en bedrijven op. Nu is hij verreweg de machtigste man van het land. Je kunt een behoorlijke tijd logeren, winkelen, eten en drinken in Belgrado zonder dat je een etablissement bezoekt dat niet in zijn bezit is. Jarenlang kon hij ongestoord zijn gang gaan met volledige medewerking van belangrijke lieden in de regering en het ambtenarenapparaat. Hulde voor de minister die hem en zijn vriendjes liet oppakken. Het getuigt van lef, zeker omdat zijn persoonlijke vrijheid daarna stevig werd ingeperkt door een klein leger beveiligers. De symboolwerking is groot: de regering laat eindelijk zien dat niemand onaantastbaar is.
Nu maar hopen dat dit helpt om het vertrouwen terug te geven aan alle Serviërs die cynisch, moedeloos en werkloos op de bank zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten