5.15 am. Ik word wakker van het licht en een onbekend geluid. Na een paar minuten realiseer ik me dat het de man is die alle frisdrank blikjes verzameld. Hij graaft met een stok in de open container, vist er de blikjes uit en trapt ze plat.
Mijn hoofd rommelt, ik heb slecht geslapen en gedroomd.
Ik sta om 6.15 uur op om zoonlief te wekken. Hij heeft de dag daarvoor van 8 tot 3 op school gezeten, is vervolgens naar Nederlandse les gegaan en heeft daarna tot half 10 huiswerk gemaakt. Dat heeft niet zozeer te maken met sadistische leraren maar het volledig ontbreken van enig vermogen tot plannen (een vrij gebruikelijk defect bij pubers). 5 weken geleden kreeg hij een opdracht om een verhaal van 5000 woorden te schrijven. 5 dagen voor de deadline had hij er 400 op papier....
Helaas is mijn wederhelft ook met zijn verkeerde been opgestaan en dus zit iedereen even later knorrig aan de ontbijttafel. Alsof dat nog niet genoeg is krijgt zoonlief een inzinking kort voor vertrek naar school. 20 minuten later lever ik beide koters net op tijd af.
Koffie. Ik lees de ochtendkrant, ook geen aanbeveling om in een betere stemming te komen. Dan maar de stad in. Onderweg word ik bijna overhoop gereden door een automobilist die de voorrangsregels op een rotonde aan zijn laars lapt. Als ik claxonneer trapt hij hard op zijn rem en krijg ik "de vinger". Ik vrees even dat hij uitstapt maar gelukkig geeft hij weer gas. Een klein handwapen in mijn handtas zou geen slecht idee zijn.
Na een bezoek aan de supermarkt met 25 meter aan verschillende koekjes en 10 meter ontbijtgranen duizelt het me. Helaas is dat nog niet alles, ik moet ook nog naar het "Pet Centar". Daar moet ik uit 30 verschillende merken, honden- en kattenvoer kiezen. Ik reken af voor een half Servisch maandsalaris. Buiten op de met rommel omgeven parkeerplaats staat een jongen die ongeveer even oud is als mijn zoon. Hij heeft een ontstellend smerig trainingspak aan, twee verschillende afgetrapte schoenen en er loopt kwijl langs zijn mond naar beneden. Ongevraagd helpt hij een van de zakken hondenvoer in de auto te tillen. Die zak is evenveel waard als 2 weken eten voor hem en zijn familie. Dat went, zelfs na anderhalf jaar Servië, nog steeds niet. Als ik hem wat geld geef vertrekt hij geen spier, hij blijft wezenloos voor zich uit staren. Bij het wegrijden gaat hij pal in mijn dode hoek staan waardoor ik hem bijna overhoop rijd. Pas later realiseer ik me dat hij niet "mentally challenged" is maar waarschijnlijk aan de drugs.
3 uur later staan wederhelft en ik in de keurig verzorgde tuin van een Zuid Europese ambassade op de receptie van hun nationale dag. Onberispelijk geklede obers brengen tig soorten drankjes en hapjes rond. "Tout" diplomatiek en ander belangrijk Belgrado is aanwezig. Daarnaast een grote hoeveelheid "golddiggers" die op torenhoge hakken en in ultrakorte rokjes een prooi zoeken in het gezelschap van grijs geklede heren. Normaliter beschouw ik dit soort gelegenheden als een mooie kans om te netwerken of in ieder geval om wat typetjes te observeren maar vandaag lukt dat niet. Na een uurtje heb ik de gebruikelijke beleefdheden uitgewisseld en het weer, de vakantie en de kinderen besproken.
Het blijft rommelen in mijn hoofd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten