Huwelijksboot

Voor iemand die al 22 jaar samenleeft en zich nooit geroepen heeft gevoeld om de huwelijkseed af te leggen, blijft een trouwerij iets heel bijzonders. In de loop der jaren ben ik bij verschillende bruiloftsfeestjes aanwezig geweest, van erg eenvoudig tot een spetterend feest voor honderden gasten in een kasteel waar we ver na middernacht probeerden de aanwezige kroonluchters als schommel te gebruiken (excuses nog daarvoor). De eerste scheidingen met alle ellende van dien hebben we ook al achter de rug. Misschien komt daar mijn huiver wel vandaan; ik vind het al moeilijk genoeg om een jaar vooruit te kijken, laat staan een leven lang. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn wederhelft en beiden hebben we de intentie uitgesproken te trouwen als we hoogbejaard zijn. Nog even geduld dus.

Enfin, afgelopen weekend hebben we ons eerste Servisch-Nederlandse huwelijksfeest gehad. Wederhelft had zich in een uniform uit de 19e eeuw gehesen dat was versierd met een heleboel koordjes, kwastjes, een lakleren tasje en andere tierelantijntjes. Dit alles werd bovendien afgetopt met een hoge berenmuts voorzien van een gouden ketting en pluim en last but not least, een sabel. Na uitvoerige raadpleging van internet en wat vriendjes had hij uitgevogeld waar alle attributen precies hoorden. Daarna duurde het nog anderhalf uur voordat ze op de juiste plek waren bevestigd. Toen hij weer een uur daarna 1 en ander had aangetrokken bekeek dochterlief het tafereel twee tellen en zei wat de andere huisgenoten niet durfden: "Pappa je ziet er niet uit". Het respect voor uniformen in ons huishouden zit niet heel diep.

Het huwelijksfeest vond plaats op een Splav (=drijvend restaurant/feestboot) met schitterend uitzicht op Kalemegdan (= de burcht van Belgrado waar de Donau en Sava samenkomen). Het bruidspaar arriveerde in een klein bootje met een heerlijk namiddagzonnetje. De inzegening was kort en krachtig en toen de bruid daarna haar bruidsboeket wegwierp, zag ik in een flits hoe een hooggehakte dame dit net voor de neus van dochterlief weggriste. Weer een kinderhuwelijk voorkomen.

Het buffet was echt Servisch: overdadig in hoeveelheid en keuze. Tot mijn grote schaamte stormde ons kroost erop af alsof ze normaliter slechts water en brood krijgen. Het eten werd met liters wijn en bier  weggespoeld. Dat maakte de stap naar de dansvloer een stuk makkelijker en er werd dan ook tot diep in de nacht doorgefeest. Zelfs de zwangere bruid liet zich niet onbetuigd en hoste vrolijk mee: aan watjes doen ze hier niet.

Het kerkelijk huwelijk dat 2 dagen daarna volgde was zelfs voor een rechtgeaarde heiden zoals ik zeer bijzonder. Het vond plaats in een kleine orthodoxe kerk in het centrum van de stad en had een aantal aardige rituelen. De leukste daarvan was de kroning: wat Willem-Alexander niet lukte (want die wordt ingehuldigd maar niet gekroond) gebeurt hier bij elk bruidspaar: ze worden tot Koning en Koningin van hun eigen huishouden gekroond.

Na de kerkdienst was er weer eten: je zult hier niet omkomen van de honger. Waar in Nederland de lunch doorgaans bestaat uit een klef broodje kaas en een glas melk kregen we hier vier volledige gangen voorgeschoteld. Bovendien is het een grote schande als je glas leeg is dus het was wederom zeer gezellig en veel te laat.

Gelukkig was er ook een Nederlandse bijdrage aan de feestvreugde die dag en wel in de vorm van een enorme hoeveelheid regen....