Fifi

Het grootste deel van onze 10(!) weken durende zomervakantie hebben wij doorgebracht in Nederland. Dat is ons uitstekend bevallen. De zon begon te schijnen zodra wij arriveerden en hield dat vol tot we vijf weken later weer vertrokken. Inmiddels regent het weer heb ik begrepen. De enige huisgenoot met 2 paspoorten ging ook mee. Daar waar je kinderen gewoon in een auto kunt duwen en er 17 uur later weer uit kunt plukken, heeft dat bij een hond wat meer voeten in de aarde. Bang voor allerlei vreselijke ziektes moet het beest een indrukwekkend aantal vaccinaties doorstaan. Daar bovenop komt nog een bloedmonster om uit te sluiten dat hij hondsdolheid onder de leden heeft. Ik heb geleerd dat je een hond/kind vooral gerust moet stellen om dit voor elkaar te krijgen maar onze dierendokter vroeg meteen een nylonkous om de bek van Dutch dicht te binden. Hopelijk doen ze het vaccineren van Servische kinderen minder hardhandig. 

Meneer voelde zich al snel thuis in Den Haag. Geen onbetrouwbare zwerfhonden maar louter vriendelijk ogende labradorachtige wezens. Op 1 na dan. Dat was een wit zwabbertje ter grootte van een flinke marmot luisterend naar de naam Fifi (echt waar!). Fifi was de baas van een slecht ter been zijnde dame van in de zeventig. Behept met een groteske vorm van zelfoverschatting vloog het beestje Dutch aan, toch zeker 4 keer zijn formaat. Even was ik bang voor een 'dat-doet-ie-anders-nooit' actie maar hij keek alleen verbaasd naar het luid keffende en happende monstertje. Omdat het beestje volstrekt niet luisterde en geen halsband of riem had (alleen een glitter-elastiekje om te voorkomen dat het haar in haar oogjes zou hangen) kreeg noch de eigenaresse noch ik hem te pakken. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het ook niet echt geprobeerd heb, bevreesd dat ie zou happen. Een toegesnelde andere hondeneigenaar wist hem onder dreiging van een flinke mep te isoleren. Dat kwam hem nog op een reprimande van de dame te staan. Nadat ze het hondje gesust had ('kom maar bij mamma'...) liep ze zonder iets te zeggen weg: Veel egoïstischer heb ik het nog niet meegemaakt. Ik visualiseer hoe het er thuis bij haar aan toe gaat. Een klein appartement, propvol met kitscherige snuisterijen en een witte nep-leren bank waar zij tezamen met haar oogappel bonbons op zit te eten. De televisie braakt de hele dag 'Tell Sell', talentenjachten en extreme home/mom/husband makeovers uit. Bezoek durft niet meer te komen uit vrees geterroriseerd te worden door de 'Al Qaida' zwabber.

De hel, dat zijn anderen.