Fietsen

Omdat ik mijn afkomst als blonde geschifte Nederlandse niet wil verloochenen, fiets ik met enige regelmaat door de stad. Ik heb zelfs mijn kroost zover gekregen dat ze getooid met fietshelm de barre tocht naar school maken. Dat is niet overdreven (naar Nederlandse maatstaven althans). Onze straat is behoorlijk steil en smal omdat er aan weerszijden auto’s geparkeerd staan. Dat weerhoudt automobilisten er niet van om met een noodgang voorbij te razen. Aan het eind van de straat volgt een scherpe bocht naar rechts die stijl omhoog gaat, gevolgd door een weg die meer kuilen heeft dan asfalt. Daarna volgt het grootste obstakel; een drukke verkeersader waar het zebrapad alleen ter versiering dient. Bij de eerste rit stond het zweet me in de handen maar inmiddels fietsen we routineus langs blaffende zwerfhonden, losliggende stenen, diepe kuilen en geparkeerde auto's waarvan de portier ieder moment kan openvliegen.

Ons bezoek trakteren we ook vaak op een fietstocht. Dat klinkt wat onaardig maar eigenlijk is het een hele leuke manier om de stad te leren kennen. Het wordt zelfs gepromoot door speciaal aangelegde fietspaden. Niet dat voetgangers of overig verkeer zich daar wat van aantrekt, maar het is een eerste stap. De route volgt de Donau en Sava en start bij de voornaamste attractie van de stad, Kalemegdan. Van daaruit kun je naar een eilandje fietsen waar heel Belgrado zich zomers vermaakt of oversteken naar Nieuw Belgrado om te eindigen in Zemun, een oud stadje dat bekend staat om zijn visgerechten en de lokale maffia.

Het hoogtepunt van de tocht is een heuse fietslift die zorgt dat je veilig op de brug kan komen om de rivier over te steken. In het voor- en najaar werkt dat perfect. Je drukt op de knop, de lift komt, fiets erin en boven stap je weer uit. Fluitje van een cent zou je denken maar om volstrekt onduidelijke redenen heeft de daartoe bevoegde autoriteit besloten zomers een liftjongen in te huren. Zijn enige taak is te zorgen dat de lift op de juiste manier wordt bediend. Op een mooie zondag stonden wij geduldig te wachten om omhoog te kunnen. De liftjongen had ons nog geen blik waardig gegund, het telefoongesprek dat hij voerde was oneindig veel belangrijker dan de rij 'klanten' die stonden te wachten. Net toen mijn dochter haar fiets naar binnen wilde rijden hield hij haar tegen, sloot de deuren en wees op een vergeeld papiertje aan de liftdeur; 'Pauze van 13.00-13.30 uur'. Ik dacht nog even aan 'Candid Camera' maar weet na anderhalf jaar Servië inmiddels beter. Het interesseerde hem geen moer dat er nog tien anderen stonden te wachten, hij had pauze en de rest van de wereld kon afzinken. Zelf bedienen was ook geen optie want hij had natuurlijk wel de moeite genomen om de lift te blokkeren. Doorgaans ben ik best begripvol maar toen even niet. Ik heb een aantal zeer didactisch onverantwoorde termen gebruikt en zelfs enig fysiek geweld. Toen we later terugfietsten zagen we tot onze stomme verbazing dat er twee liftbediendes waren, die dus kennelijk allebei op hetzelfde moment pauze hadden.

Sommige dingen zal ik nooit begrijpen.