Kroket

                                     

6 graden, een grijze lucht en regen; ik ben weer terug in Nederland!

In ons hoofdstedelijk paradijs is het verkeer druk maar verrassend overzichtelijk met fietspaden, zebra's en geen a-sociaal geparkeerde auto's. Bovendien voelt het als vanouds aan, de verschillende fietsconstructies, de bloemenstalletjes, de diversiteit aan mensen op straat. Heerlijk! Ik ben weer thuis in de stad waar ik dertien jaar heb gewoond. 

Mijn thuiskomst besluit ik te vieren met een Kwekkeboom/van Dobben en een Nederlands tijdschrift. Ik wandel op mij gemak richting Bijenkorf maar dat blijkt een slechte keuze. Even denk ik in het verkeerde land te zijn terecht gekomen. Een horde Aziatische toeristen met Louis Vuitton tasjes loopt me omver en tegelijkertijd wordt er in het Chinees omgeroepen. Het aanbod aan spullen is overweldigend: hoeveel shirtjes, jurkjes, schoenen en lingerie kan een mens dragen? En dan de prijzen, hoezo crisis? Om me heen kijkend besef ik tot mijn afgrijzen dat ik de uitzondering ben en niet het winkelende publiek. Dat is, net als in Belgrado, chic, verzorgd en met overduidelijk een spuitje botox hier en daar. Ik voel me een ma Flodder die stil is blijven staan terwijl zij gewoon hebben doorgeleefd en gewinkeld.

Ik vlucht naar de bovenste etage, zoek een tijdschrift uit en besluit de Kwekkeboom te nuttigen in het aanpalende restaurant. Daar kan ik kiezen tussen 15 verschillende soorten sushi, 10 sapjes, een saladbar en verantwoord rundvlees en vis. Maar geen kroket! Eenmaal neergestreken met wat vergelijkbaar troostvoer hoor ik het koppel naast mij heftig discussiëren over de aanschaf van een kasjmier trui van 400 euro.  

Nog steeds heb ik geen kroket en wat afwezig loop ik terug naar mijn tijdelijke onderkomen. Op de hoek van een grote verkeersader zie ik een uithangbord: Bilder en de Clerq. Het ziet eruit als een luxe traiteur met gelegenheid tot eten en drinken ter plekke. Ik besluit de gok te wagen, hier hebben ze vast hele goede echte van Dobben of Kwekkeboom kroketten. De ruimte is enorm en er staan slechts een paar rekken, veel plantjes en een paar koelvitrines. Er hangen ook receptkaartjes en al lezende dringt het tot me door dat dit etablissement alleen bedoeld is voor singles of dinky's (double income no kids) die van gekkigheid niet weten wat ze moeten eten en bovendien niet van kindervoedsel (=gefrituurd en/of zoet) houden. Je kunt namelijk een recept kiezen en dan alles verzamelen, tot aan het ene voorgeschreven takje rozemarijn toe. Daar doe ik niet aan mee: Ik wil een kroket, vers gefrituurd in een wit plastic bakje met een zakje mosterd!

Als ik naar buiten stap in de schemering kan ik me niet direct oriënteren. Ik doe een stap vooruit en diskwalificeer me direct als Amsterdammer. Ik sta midden op het fietspad en word bijna omver gekacheld door een bakfiets. Verloren staar ik om me heen, iedereen heeft haast en is op weg naar huis. Deze stad is de mijne niet meer en de goede kroketten zijn ook al uitgestorven.