Daar lig ik dan, voorover met mijn gezicht in de sneeuw
en vier lachende kaalkoppen om me heen. Een paar weken lang heb ik het bos
gemeden, bang dat het weer uit de hand zou lopen. Maar met de eerste sneeuw was
het gewoonweg te verleidelijk om niet te gaan. Bovendien laat ik me niet
wegjagen door vier eikels die denken dat het bos van hen is.
Sinds Dutch vorig jaar oktober kwam aanlopen maak ik een
ochtendronde door dit park. Ik had de kaalkoppen en hun vecht/waakhonden al
verschillende keren gezien. Gehuld in trainingspakken liepen ze alsof het park
hun achtertuin was. Andere wandelaars drukten ze van het pad af en
hondeneigenaren bleven op gepaste afstand. Ik bleef lekker Hollands en
trotseerde hen iedere keer. Dat ging goed omdat Dutch nog een pup was. Tot
september dus. Koud terug van vakantie kwam ik in de eerste 'close encounter'
terecht. Nieuwsgierig liep Dutch op grote aangelijnde herder af. Die aarzelde
geen seconde en zette meteen zijn tanden mijn oogappel. Door een snelle, zeer
gerichte oplawaai van het trainingspak liet hij los, mij verbijsterd
achterlatend.
Enige tijd daarna besloot Dutch dat hij de tien kilo
zwaardere soortgenoot best aankon. Ternauwernood kon ik hem wegtrekken en het
kaalhoofd riep iets in het Servisch naar me. De dame waarmee ik stond te praten
schaamde zich overduidelijk toen ze het voor me vertaalde: "Als hij Dutch
nog 1 keer zou tegenkomen dan zou hij zijn hond loslaten". Ik maakte me
geen illusies, deze hond was, net als zijn baas, van jongs af aan getraind om
alles wat bewoog agressief te bejegenen.
Dus vermeed ik het park en ging ik pas wandelen als zij
al verdwenen waren. Tot vandaag dus. In een flauwe bocht kwamen ze me tegemoet
lopen, Dutch net te ver vooruit. Terwijl ik naar zijn halsband greep gleed ik
uit, viel languit op mijn gezicht en terwijl ik overeind krabbelde stonden de
vier kaalkoppen lachend om me heen. De hond veilig maar mijn eer gekrenkt. Wat
een ongelooflijke schoften! Ik wenste mezelf een paar bodyguards toe of
tenminste een heel groot geweer. Veel zou het niet geholpen hebben, vrees ik.
De nare realiteit is dat dit soort lui het voor het zeggen heeft hier. Met een
beetje pech hebben ze 20 jaar geleden een voortreffelijke training genoten in
het Servische leger of een obscuur paramilitair clubje. Met geweld en handige
deals hebben ze zich verrijkt en ze laten het niet na om aan iedereen te showen
dat zij de baas zijn. Ik heb geluk, ik ben hier over anderhalf jaar weg maar de
overgrote meerderheid van de bevolking heeft geen keuze dan naar hun pijpen te
dansen.
Terwijl ik het bos uitliep en ze in het Nederlands
nariep (ik zal het hier niet herhalen maar erg diplomatiek was het niet) zag ik
de auto van 1 van hen. Die heeft het formaat van een flinke schuur en staat
altijd pontificaal op de rijbaan geparkeerd. Ik keek om me heen...niemand.
Zou ik…?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten