Het is weer zover, ik mag naar de gevangenis. Daar zie ik altijd naar uit. Dat klinkt verschrikkelijk maar voor mij is het een 'wake-up-call' uit de gouden kooi. Veel bezoek krijgen 'onze jongens' niet dus we worden altijd met open armen ontvangen. Inmiddels begint er een patroon te ontstaan. De eerste keer dat we de gedetineerden bezoeken zijn ze zonder uitzondering in heftige ontkenning. Ze hebben, echt waar, helemaal niets gedaan en zijn erin geluisd door slechte kompanen. Daarna volgt de berusting, gaan ze in de overlevingsmodus en proberen ze zo snel mogelijk naar Nederland overgeplaatst te worden.
Het gevangenisleven stimuleert de overtreffende trap van ongewenst gedrag dat ik bij mijn kroost zie.
De snoeptrommel leeg eten en glashard beweren dat het 1 van de huisdieren was of het onmiddelijk melden als broer/zuslief iets heeft gedaan dat niet door de beugel kan. Een voorbeeld: Gedetineerden ontvangen met enige regelmaat een pakket. Als ze dat uitpakken doemen er verschillende bewakers op die ook graag een deel van de buit willen. Tocht lukt het 1 vingervlugge zwaar getatoeëerde boef om razendsnel een pakje paracetamol veilig te stellen en zelfs naar mij te knipogen zonder dat de omringende bewakers het zien.
Een meer sinistere variant is het ontzeggen van basisbehoeften zoals een fatsoenlijke plek om te slapen en voldoende eten. Zeer consistent zijn de verhalen over half afgebakken brood, rauwe aardappelen en rondhuppelende kakkerlakken en muizen. Zonder uitzondering verliezen de heren een fors deel van hun lichaamsgewicht en de geestelijke gesteldheid wordt er ook niet direct beter op. Hoewel wij er primair zijn om de 'detentieschade' te beperken en hun zelfinzich te vergroten, vrees ik het ergste als ze na jaren 'Balkan Bajes' weer de 'normale' wereld in moeten.
Eenmaal thuisgekomen kan ik de twee werelden nauwelijks lijmen. Ik zie gewoonweg teveel dikke BMW's, rolexen en botoxhoofden. Het lukt me niet om naar een mede-moeder te luisteren die klaagt dat de pianoles, het basketbal, de toneelles en het paardrijden van haar zoon niet te combineren zijn. Als ze vraagt wat ik vandaag gedaan heb en ik naar eerlijkheid antwoord, kijkt ze me verbijsterd aan en begint over wat anders. Het moet tenslotte wel gezellig blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten