Carnaval

Toen ik op mijn 18e het huis uit ging, had dat een zeer prettige bijvangst: Ik hoefde nooit meer carnaval te vieren. Vrijwel mijn gehele jeugd heb ik doorgebracht onder de grote rivieren in plaatsen als Lampegat en Kruikenstad. Uit mijn kinderjaren heb ik nog positieve herinneringen aan het verkleedfeestje. Mijn moeder zette een kleurrijk clownspak in elkaar, ik werd geschminkt en er was een mooie optocht waar veel snoep werd uitgedeeld; er zijn ergere jeugdherinneringen.

Dat veranderde toen ik de puberleeftijd bereikte en, op eigen verzoek, in een miniscuul tule rokje en netpanties werd gehesen. Het carnavalfeest van dat jaar is het initiatieritueel naar volwassenheid geweest. Verschrikkelijk bleu viel ik ten prooi aan allerlei ladderzatte naar zweet, bier en shoarma ruikende zatlappen. Gelukkig had ik mijn jongere maar flinkere zus bij me. Zij schroomde niet om de heren in kwestie een stevige knietje of lel te geven. De enige regel die ik meekreeg van mijn ouders was 'samen uit, samen thuis', verder waren we vrij om te doen en laten wat we wilden inclusief het nuttigen van te grote hoeveelheden alcohol. Wat bezielde mijn ouders? Ik moet er werkelijk niet aan denken dat dochterlief over een paar jaar belaagd wordt door een stel feestvierende drankorgels. Gelukkig wordt er nu een stuk moeilijker gedaan over het nuttigen van hectoliters bessenjenever op 15 jarige leeftijd. Daarnaast kan ze gelukkig stevig van zich afbijten en heeft palief zijn windbuks al klaarstaan voor ongewenst herengezelschap. 

Je zou denken dat een Orthodox Christelijk land een veilig heenkomen biedt tegen de carnavalsellende. Helaas heeft Servië een katholiek buurland waar het feestje ook wordt gevierd. De van daar afkomstige collega van wederhelft vond het wel een aardig idee om het ook in Belgrado te organiseren. Op welgemeend advies van mijn kinderen verkleedde ik me als heks: daar hoefde ik namelijk niet zoveel voor te doen.. 

Het ging er gelukkig een stuk beschaafder aan toe dan 30 jaar geleden. Iedereen had zich keurig verkleed (geen minirokken en ook geen als maandverband omgetoverde heren) behalve de Chinezen: die stonden in totale verbijstering aan de zijlijn foto's te maken. De rijzige ietwat strenge Duitser als bijziende monnik, zijn sjieke echtgenote onherkenbaar in een kleurrijk veel te groot clownspak, de keurige Engelsman in een gewaagde combinatie van imker en astronaut. Toch was het niet de verkleedpartij die me het meest verwonderde maar het feit dat weldenkende en beschaafde volwassenen zich naar hun kleding gaan gedragen. Zo speelden een aantal heren luidruchtig soldaatje met plastic zwaardjes en kregen een paar dames de kans om zich, zonder sociale uitsluiting, onbeperkt nuffig en/of vrijpostig te gedragen.

De volgende receptie, als deze militairen weer in hun echte ceremoniële pakken zijn gekleed en ik me wezenloos verveel bij een saaie toespraak, dan denk ik even terug aan dat beeld.