Stomatologija

In een kaal betonnen flatgebouw melden mijn kroost en ik ons bij het bordje 'stomatologija'. De piepkleine wachtkamer zit vol en dus zoek ik mijn toevlucht tot de aanpalende galerij. Die ligt bezaaid met sigarettenpeuken, lege flesjes en verfrommelde kartonnetjes. Er ligt ook een equivalent van de Story/Privé. Heerlijk, Servische roddels zijn nog net een tikje gemener dan de Nederlandse en het is altijd een feest om de extreem gephotoshopte plaatjes te bekijken. Ik heb geluk want 'Džordž Kluni' (fonetisch uitspreken dan weet je wie ik bedoel) heeft net nieuwe verkering. 

Ik word gestoord door een onderdrukt gegil en zie door de lamellen een slachtoffer verkrampt liggen, de handen om de armleuningen geklemd. Nu ben ik niet bang voor de tandarts, de kapper vind ik veel enger. Mijn kroost hoeft maar 1 ding van mij te erven en dat is mijn gebit. Helaas is het geld dat ik heb uitgespaard met mijn goede gebitsgenen, gelijk aan de uitgaven voor tandheelkundige behandelingen voor de rest van de familie.

Eenmaal aan de beurt neem ik gezellig plaats naast een dame die net een nieuw kunstgebit krijgt aangemeten. Zo uitneembaar geval dat ik nog ken van het nachtkastje van mijn opa. Na nauwelijks een minuut ben ik klaar en klimt dochterlief in de stoel. Die zit binnen mum van tijd met fijngeknepen knuistjes en veel te grote ogen naar het plafond te staren. Mijn mix van aanmoedigingen en vermaningen helpt 20 minuten en daarna mag ze weg, weer een trauma rijker. "I won't torture her anymore" zegt de niet erg pedagogisch ingestelde tandarts ook nog.

Zoonlief moet een kleine ingreep ondergaan waar naalden en mesjes aan te pas komen. Dat heb ik nu verschillende keren meegemaakt en ik moet mijn instinct om de behandelende dokter/tandarts niet aan te vallen altijd stevig onderdrukken. Gelukkig geeft hij geen krimp wat de tandarts de opmerking ontlokt dat hij moedig is omdat hij een man is. Uh? Als mannen kinderen hadden moeten baren dan was de mensheid allang uitgestorven, eikel! 

De dame naast ons heeft nergens last van; zij spuugt en rochelt vrolijk voordat ze haar nieuwe kunstgebit in doet en toont hoe ze het kan laten klapperen.

Vlak voor het slapengaan vind ik mijn kroost terug voor de badkamerspiegel terwijl ze poetsen alsof hun leven er van afhangt. Ha, heeft het toch nog wat opgeleverd! 

Verjaardag

Mijn kroost wordt nog niet gehinderd door maatschappelijk correct gedrag. Toen wij in Belgrado  kwamen wonen stelden ze voortdurend misplaatste vragen. "Waarom rookt iedereen hier"? Als je een bomvol café binnenkomt met cliëntele louter bestaand uit kaalhoofdige heren in camouflagepak. Of, na nauwkeurige bestudering van een langbenige dame in een hele kleine lift, "Is die mevrouw haar rok vergeten aan te trekken"? Ik ben heel blij dat geen hond ons verstaat hier en dat we dus onbeperkt kunnen kletsen over de rest van de wereld.

Na een paar weken verbazing maakte zoonlief de bovenstaande tekening. Het is een voorspelling hoe mijn wederhelft eruit ziet na 4 jaar Servië. Hij is ongeschoren, heeft een sigaret tussen zijn lippen, een biertje in zijn hand en een heleboel rimpels. De buik moesten we erbij denken. Het is een akelig correct beeld want wederhelft heeft zijn alcoholconsumptie en rookgedrag inderdaad aangepast aan de lokale gewoonten en gebruiken. Sterker nog, hij is meer geassimileerd dan ik. Roekeloos dendert hij door het verkeer en netwerkt hij zich een slag in de rondte.

Gelukkig zijn een aantal zaken gelijk gebleven. Nog steeds vindt hij overal ter wereld de weg zonder het te vragen en heeft hij tenminste één 'project' lopen; een eufemisme voor een wielvoertuig dat heel was toen hij het aanschafte maar nu al maanddenlang in hoofdgroepen uiteen ligt. Daarover hebben we strakke afspraken gemaakt want als het aan hem ligt dan had hij zijn complete wagen- en motorpark van de afgelopen 24 jaar aangehouden. De regel is dat als er nieuwe wielen worden aangeschaft er een gelijk aantal (gemotoriseerde) wielen uitgaan. 

Vandaag wordt hij 48 en dat betekent dat hij al zijn halve leven zit opgescheept met een ietwat wereldvreemde en onhandige dame die heur haarkleur alle eer aan doet. Zo belde ze onlangs vanuit Breda naar Belgrado om hem de weg te vragen in zijn voormalige woonplaats (geen grap, echt gebeurd). Gisteren nog vond ze een heel handig schakelaartje in de auto (waarin ze al 9 jaar lang in rijdt) dat de spiegels automatisch laat inklappen; geen wonder dat het altijd zo moeizaam ging met de hand. 

Dat ons kroost nog steeds misplaatste vragen kan stellen bleek toen we zijn verjaardag bespraken:

"Mamma, was pappa nog knap toen jij hem leerde kennen?"

Hartelijk gefeliciteerd schat!