Stomatologija

In een kaal betonnen flatgebouw melden mijn kroost en ik ons bij het bordje 'stomatologija'. De piepkleine wachtkamer zit vol en dus zoek ik mijn toevlucht tot de aanpalende galerij. Die ligt bezaaid met sigarettenpeuken, lege flesjes en verfrommelde kartonnetjes. Er ligt ook een equivalent van de Story/Privé. Heerlijk, Servische roddels zijn nog net een tikje gemener dan de Nederlandse en het is altijd een feest om de extreem gephotoshopte plaatjes te bekijken. Ik heb geluk want 'Džordž Kluni' (fonetisch uitspreken dan weet je wie ik bedoel) heeft net nieuwe verkering. 

Ik word gestoord door een onderdrukt gegil en zie door de lamellen een slachtoffer verkrampt liggen, de handen om de armleuningen geklemd. Nu ben ik niet bang voor de tandarts, de kapper vind ik veel enger. Mijn kroost hoeft maar 1 ding van mij te erven en dat is mijn gebit. Helaas is het geld dat ik heb uitgespaard met mijn goede gebitsgenen, gelijk aan de uitgaven voor tandheelkundige behandelingen voor de rest van de familie.

Eenmaal aan de beurt neem ik gezellig plaats naast een dame die net een nieuw kunstgebit krijgt aangemeten. Zo uitneembaar geval dat ik nog ken van het nachtkastje van mijn opa. Na nauwelijks een minuut ben ik klaar en klimt dochterlief in de stoel. Die zit binnen mum van tijd met fijngeknepen knuistjes en veel te grote ogen naar het plafond te staren. Mijn mix van aanmoedigingen en vermaningen helpt 20 minuten en daarna mag ze weg, weer een trauma rijker. "I won't torture her anymore" zegt de niet erg pedagogisch ingestelde tandarts ook nog.

Zoonlief moet een kleine ingreep ondergaan waar naalden en mesjes aan te pas komen. Dat heb ik nu verschillende keren meegemaakt en ik moet mijn instinct om de behandelende dokter/tandarts niet aan te vallen altijd stevig onderdrukken. Gelukkig geeft hij geen krimp wat de tandarts de opmerking ontlokt dat hij moedig is omdat hij een man is. Uh? Als mannen kinderen hadden moeten baren dan was de mensheid allang uitgestorven, eikel! 

De dame naast ons heeft nergens last van; zij spuugt en rochelt vrolijk voordat ze haar nieuwe kunstgebit in doet en toont hoe ze het kan laten klapperen.

Vlak voor het slapengaan vind ik mijn kroost terug voor de badkamerspiegel terwijl ze poetsen alsof hun leven er van afhangt. Ha, heeft het toch nog wat opgeleverd!