Bloemenzee

21 juli 08.30 Vertrekhal 1 Schiphol. Nog een uur maar ik wil persé op tijd zijn. Zoonlief, net 13 jaar, vliegt voor de eerste keer alleen, helemaal alleen. Podgorica-Amsterdam. Geen papa, mama of stewardess aan zijn zijde.

Hij is gezegend met een grenzeloze naïviteit, zijn moeder met een bijna-zenuwinzinking. Ik kijk om de vijf minuten op mijn telefoon hoe laat het is. Toen ik zo oud was als hij ging ik met mijn ouders naar een boerderij tegen de toenmalige Oostduitse grens en hij reist zelfstandig van de Balkan naar Nederland. Loslaten is moeilijk.

08.40 Vertrekhal 3 Schiphol. Ik ken er geen één, maar toch prikken de tranen als ik de bloemenzee, foto's, ballonnen en kaarsjes zie. Bijna 300 mensen die niet meer thuiskomen. Een afschuwelijke wake-up-call heeft de oorlog uit Verweggistan hier gebracht. Door een stel godvergeten 'low life creatures' uit de lucht geschoten. Ik weet wel dat er altijd overal ter wereld mensen doodgaan door geweld maar de herkenbaarheid van de slachtoffers raakt me. Er staat een rij voor de twee condoleanceregisters en ondanks de alom aanwezige pers en de vele beveiligers is de sfeer stil en ingetogen.

45 minuten later sluit ik mijn tegenstribbelende zoon in de armen (niets ergers dan een knuffelende moeder). Veilig weg van het wereldnieuws heeft hij vrijwel niets meegekregen van de ramp. "We gaan nog even een bloemetje kopen" zeg ik. "Ik wil je wat laten zien".