Schoonmaakmevrouw

Ik kreeg haar van mijn huiseigenaresse. Toen die uit haar huis trok vroeg ze of ik behalve een gouden spiegel en een spuuglelijk bijpassend tafeltje ook haar wilde overnemen. Zo gaat dat.

Ze zal ergens tussen de 45-55 jaar oud zijn. Haar gezichtskleur verraadt een stevige dagelijkse portie nicotine. Ze is stevig, sterk en niet bepaald zachtzinnig. Als ze de stofzuiger naar boven tilt hoor ik de slang tegen iedere trede botsen. Kwetsbaar porselein of elektronica is niet haar ding, er is al het één en ander aan kostbaar spul gesneuveld en ik kon haar er maar ternauwernood van weerhouden om het toetsenbord van mijn computer met een natte doek schoon te maken. 

Ik weet bijna niets van haar behalve dat ze ruim een uur met het openbaar vervoer onderweg is (op goede dagen) en twee volwassen zonen heeft die nog thuis wonen. Toen ik naar het bestaan van een echtgenoot vroeg, maakte ze een wegwerp gebaar dus vermoedelijk is ze beter af zonder. Gelukkig heeft ze een groot sociaal netwerk waar ze urenlang mee belt tijdens het strijken, soppen en dweilen. Dat haar man/vrouw beeld totaal verschilt van het mijne bleek toen mijn wederhelft een keer een kop koffie voor haar zette: Ze was totaal uit het veld geslagen. 

Regelmatig brengt ze zelfgemaakte jam, ingemaakte groenten of gerookt vlees mee en ze heeft sokken gebreid voor dochterlief omdat die altijd met blote voeten door het huis danst (een doodzonde). Onze zwaarlijvige katten zijn dol op haar. Zodra de voordeur openzwaait waggelen ze onmiddelijk op haar af en geven ze luidkeels te kennen dat ze nooit aandacht of eten krijgen van hun eigenaren. 

Naast ons huis maakt ze nog op een aantal andere plekken schoon, vermoedelijk allemaal zwart dus zonder enige zekerheid: geen werk is geen geld.

Als ik vertel dat we over een paar weken naar Nederland terugkeren, schiet ze ineens vol. Ze legt haar hand op haar hart en zegt dat ze het heel erg vindt.

Ik hoop dat de nieuwe bewoners van ons roze paleis haar overnemen.