1 Jaar

We zijn hier nu ruim een jaar. 1 jaar waarin we onze dagroutine, gewoonten, vaardigheden en overtuigingen een volledig andere wending hebben gegeven.

Mijn wederhelft heeft daar het minste moeite mee gehad. Nou is dat niet heel vreemd want hij is een kwart eeuw geleden aangenomen bij s'lands leger en daar wordt geselecteerd op een bepaalde mate van onverschrokkenheid en een niet al te tobberig karakter. Daarnaast heeft hij natuurlijk ook het minst hoeven veranderen, hij werkt nog steeds voor Hare Majesteit en voorziet daarmee in vier elementaire behoeften: geld, structuur, sociale contacten en zingeving. Op het laatste element na hebben vakkenvullers dit ook maar u voelt wel aan dat hij het ietsjes beter voor elkaar heeft. Een hoge mate van autonomie bijvoorbeeld waardoor hij zelf grotendeels zijn prioriteiten en dagindeling bepaalt. Het enige dat hem zo nu en dan stoort is dat alles hier in hele kleine stapjes gaat.  

De uitdaging van ons kroost was groter. Zonder enige vorm van medezeggenschap zijn ze ontvoerd uit hun veilige omgeving van vriendjes en school. Tot overmaat van ramp spraken ze geen Engels waardoor ze de eerste maanden vooral heel boos en verdrietig zijn geweest. Inmiddels willen ze alleen nog maar terug voor hagelslag, pindakaas en kroketten maar moeten ze er niet aan denken om weer op hun oude school te zitten. Dat zoonlief afgelopen zomer botweg geweigerd werd door zijn juffen om zijn oude klasgenoten weer te zien, heeft daar overigens veel aan bijgedragen. Zulke leerkrachten gun je een klas vol mini-crimineeltjes.

En ik? Ik ben mezelf een aantal keren flink tegengekomen. Natuurlijk is het fantastisch om in een land te wonen waar je 8 maanden per jaar op het terras kunt zitten en je allerlei feestjes en partijen afloopt met bijzondere figuren. Bovendien hoef ik me geen zorgen te maken over trivialiteiten als geld. Dat is inderdaad heel fijn maar je moet wel alles zelf uitvinden. Dat begint bij kleine dingen als het aanschaffen en in werking stellen van een nieuwe wasmachine in zeer beperkt Servisch. Ik herinner me nog levendig dat ik anderhalf uur ben bezig geweest om het rotding van kinderslot af te krijgen (ja die bestaan dus, wasmachines met kinderslot).

Heftiger wordt het als je beseft dat je ook je eigen overtuigingen om zeep moet helpen want wie ben je nog als je niet meer gedefinieerd wordt door een leuke fulltime baan met bijbehorend sociaal netwerk? Dat is ook de reden dat ik andere paden bewandel en mezelf terugvind in de verkoop van duizenden stroopwafels voor een goed doel. Gelukkig bevind ik me in goed gezelschap. Ik zie veel getalenteerde 'partners van' ( jawel er zijn hier ook heren wiens vrouw werkt) die op zoek zijn naar een bestaan dat de koffie-ochtendjes en handwerkclubjes ontstijgt. Velen zijn hoog opgeleid en hebben ervaring waar mensen hier alleen maar van kunnen dromen. Dat willen ze graag aanwenden om hier de zaak op een hoger niveau te tillen. Bovendien hoeven ze geen westers salaris te ontvangen omdat wederhelft de centjes al binnenbrengt.

Mmm, klinkt als het begin van een mooi initiatief....