Er is geen fantastisch uitzicht, geen zachte loungemuziek en zelfs niet de lekkerste cappuccino. Toch zit ik op het fijnste terras van Belgrado. Ik hoor de vogeltjes fluiten op nog geen 100 meter van 1 van de drukste verkeersknooppunten van de stad. Mijn uitzicht bestaat uit een halfvol terras, een treinperron en wachtende reizigers. Tijdens mijn studententijd werkte ik op Schiphol en ook daar kon ik uren bij de aankomsthal zitten kijken. Er gaat niets boven het observeren van komende en gaande reizigers. De sfeer is hier wel wat relaxter. Omringd door koffers tik ik dit stukje. Ik zit naast de ingang en verschillende reizigers hebben hun bagage hier achtergelaten terwijl ze verderop op het terras zitten of binnen een plas plegen. Kennelijk zie ik er zeer betrouwbaar uit. Het afgelopen uur heb ik geen trein gezien en ik vraag me af wat de acht lokketisten iets verderop doen behalve hun nagels lakken.
Er loopt een treinspoor van Belgrado naar Bar in Montenegro dat
een prachtige route volgt. Een deel hebben wij per auto gedaan maar de route
van het spoor, langs stijle afgronden en rivieren, dwars door Montenegro is nog veel
spectaculairder. 8 uur duurt de rit en dan sta je aan de Adriatische zee. Niet
zo'n gek idee dus om dat een keer te doen.
Terwijl ik aan het plannen ging, wees mijn wederhelft me op een stukje in de krant. De
trein naar Bar had een gemiddelde snelheid van ongeveer 40 km per uur en
regelmatig vertraging door kapot materieel. Het toppunt was een rit niet heel
lang geleden, die niet 8 maar 32 uur duurde, waarvan er 7 in een tunnel moest worden doorgebracht wegens
kabelbreuk.
Nu begrijp ik waarom er op station Loppersum meer treinen rijden dan in een stad van 1,6 miljoen inwoners.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten