Dr. Lilly

De school van mijn kroost is gezegend met een fulltime schooldokter, Dr. Lilly. Het laatste schooljaar hebben wij een innige band opgebouwd. Zij mailt mij gemiddeld twee keer per week. De eerste keer schrok ik me wild maar inmiddels raak ik gesteld op haar omschrijving van de kwetsuren van mijn kroost. Lees u even mee?

Please be informed that Bing has visited the school health office today.

Bing had an accident. He has fallen down the stairs during recess time when changing classrooms. He was holding plenty of books when he slipped and fell down.

Bing has hit the left lower leg shine bone.

Examination has shown bruised area without any injury to the bone.

Ice pack was applied and rest was given. Bing had an ice gel applied and supportive bandage.

Bing could walk normally and was fine.

Recommended is a follow up with a specialist in case that swelling appears.

As always I stand ready at your service.

Yours sincerly 

Dr. Lilly

De bovenstaande foto toont het resultaat na behandeling van Dr. Lilly. Nu denkt u misschien dat mijn zoon een dik blauw been heeft dat wekenlang ingetapet moet worden voordat hij er weer op kan lopen. Niets is minder waar kan ik u verzekeren. Mijn interpretatie van het ongeluk luidt als volgt:

Mijn zoon is zo onverstandig geweest om met een enorme stapel boeken een betonnen trap af te rennen. Daarbij is hij natuurlijk gevallen en na verwijdering van het indrukwekkende verband en de icegel vonden we twee met het blote oog nauwelijks zichtbare blauwe plekken.

Ook dochterlief laat zich regelmatig onder behandeling stellen. Bij buikpijn na het eten van een reusachtig stuk slagroomtaart bijvoorbeeld. Dat is namelijk een doodnormale Servische traktatie (De verantwoorde fruit-en groenteprikkers worden hier genadeloos uitgelachen). Bijkomend voordeel is dat ze tot wel een half uur van hun les missen als ze met thermometer of icepack zielig in het dokterskantoortje zitten. Ik vrees dat de Amerikaanse claimmentaliteit (want dat is de bron de minutieuze verslaglegging) niet opgewassen is tegen de Nederlandse geslepenheid van mijn kinders. Eindelijk krijgen ze echte aandacht en geen moeder die roept dat ze geen pleister gaat plakken op een minuscuul schrammetje of pas de thermometer/paracetamol tevoorschijn haalt als ze ijlend van koorts niet meer op hun benen kunnen staan.

Verdacht vaak bereikt mij het berichtje van Dr. Lilly net voor wiskundeles of een ander vak dat hun goedkeuring niet kan dragen. Toch behandelt ze iedere klacht even serieus. Daarnaast doet ze ook nog eens alle gehoor en zicht testen. Ieder kind op "lower school" komt aan het begin van het schooljaar thuis met een sticker op zijn shirt dat ze die dag gekeurd en goed bevonden zijn. Hoe doet ze dat met honderden kinderen als die van mij er al twee keer in de week zitten? Ik vrees dat ze een langere werkdag heeft dan menig CEO. Soms krijg ik haar berichtje pas lang na schooltijd. Het kroost heeft dan hun wonden al uitgebreid geshowd en zijn nog verontwaardigd ook als ik nog geen mailtje heb ontvangen daarover. Tot overmaat van ramp begreep ik gisteren dat ze "single parent" is. Toch maar eens even praten dus met mijn opdonders dat ze alleen bij een acute appendicitis of een open beenbreuk medische behandeling vragen... 

Verrassing

06.10 uur.

De wekker gaat. Ik lig al een uur klaarwakker dus ik schrik er niet van. Wederhelft mag vandaag uitslapen en draait zich nog eens om. Ik sleep me naar de douche maar krijg de slaap niet uit mijn ogen. Na de kop muesli pak ik de laatste zaken in en geef alle huisgenoten een dikke knuffel.

06.50 uur

Ik stap naar buiten de zon in, doe mijn koffer in de auto en rij weg in de nog stille straat.

07.07

Na verschillende snelheidsovertredingen en wat krachttermen kom ik aan, parkeer mijn auto voor het gebouw waar ik moet zijn en ga naar de balie met een te blonde dame in blauw uniform.

07.10

Ik heb de benodigde documenten en loop door naar de tweede dame ditmaal in groen uniform. Ik passeer daarbij een meneer die langzaam lopend zijn gehele familie voor de komende dertig jaar uitzwaait. De volgende geüniformeerde dame spreekt mij daarop aan. Ik weet me nog net te bedwingen: Een uitval over de nationale gewoontes in het verkeer en loketrijen zou me alleen maar  vertragen.

07.14

Het laatste vrouwelijke uniform zit onder zo'n laag make up dat ik bang ben dat het gaat breken bij de geringste glimlach. Dat doet ze dan ook wijselijk niet. Onbewogen pakt ze een ouderwetse datumstempel en verricht de laatste administratieve handelingen.

7.16

Strakke tijd: binnen 25 minuten ben ik van huis tot aan het punt dat ik kan instappen. Dat zal vermoedelijk op Schiphol niet gaan lukken. Ik bestel een kop koffie en bel mijn Lief nog even om een telefoonkus te geven. Ik verheug me op wat er komen gaat. Behalve een paar ingewijden weet niemand dat ik naar Nederland vlieg om zuslief te verrassen voor haar verjaardag.

In de trein vanuit Schiphol naar Den Haag kijk ik naar buiten en alles komt me vreemd over. Het regent (natuurlijk) en het is belachelijk groen en geordend. Ik zit in een modeltrein landschap. Ineens voel ik me een buitenlander in eigen land en is mijn thuis 1700 km zuidoostelijk van deze koeien en polders.

De verrassing wordt bijna verprutst omdat de jarige job besloten heeft toch maar gewoon te gaan werken. Nadat ik mijn ouders noodgedwongen deelgenoot heb gemaakt van mijn komst, wordt ze op slinkse wijze op andere gedachten gebracht. Als ze me op haar verjaardag in een hoofdstedelijke taartjes/koffieshop ontwaart krijg ik een welgemeend "trut" naar mijn hoofd. Gelukkig kan ik ook mezelf zijn en ben ik even weg van de koetjes en kalfjes in Belgrado.

Het gevoel niet thuis te horen in het laaglandmoeras verdwijnt de uren en dag daarna. Thuis is waar je vrienden/familie zijn en nu heb ik er dus twee. Niet dat de koters op me zitten te wachten in dat tweede thuis. Zij hebben hun eigen bezigheden en begroeten me na 4 dagen alsof ik even naar de bakker ben geweest.

Indofood

Deze week was ik op de receptie ter gelegenheid van de nationale dag van een bevriend Oost-Europees land. Op een dergelijk feestje worden altijd locale hapjes en drankjes geserveerd en in dit geval was dat veel varkensvlees en nog meer sterke drank. Dat laatste heb ik proefondervindelijk vastgesteld toen ik een glaasje water dacht te pakken van een voorbijschietende ober. Nadat ik was uitgehoest, raakte ik aan de praat met een erg aardige Indonesische mevrouw die noch varkensvlees, noch alcohol nuttigde. Hoe houdt zij zich staande in een land dat leeft op brood, vlees, bier en rakija? De grote Chinese gemeenschap in de stad biedt enige soelaas. Zij hebben een paar restaurants en een enorme ongelooflijke chaotische markt waar je alles kunt vinden dat in het overige deel van de stad twee keer zo duur is of niet verkrijgbaar. Ik vroeg de dame of je ergens in de stad Indonesisch kon eten. Tot mijn grote vreugde wist ze met te vertellen dat er recent een afhaaltentje was geopend door ene Agus.

Nou moet u mijn behoefte aan Aziatisch eten in het het algemeen en Indonesisch eten in het bijzonder niet meteen wegwuiven als een luxe gewoonte van een verwend expatvrouwtje. Ik heb niets voor niets de halve wereld rondgereisd op zoek naar lekkere locale hapjes en het is ook geen toeval dat ik mijn volwassen jaren heb doorgebracht in steden waar je op iedere hoek van de straat een ander etnisch eettentje vindt. Naast stroopwafels en drop zijn Indonesische specerijen, kroepoek, sambal en ketjap de belangrijkste zaken in ons overlevingspakket uit Nederland. Daarmee voorkomen we het ergste gebrek aan Aziatische eten maar het is natuurlijk nooit zo lekker als bij Warung Dayang op de Prinsenstraat in Den Haag.

Na wat gezoek op internet kon ik inderdaad het adres vinden van "indo fast food" in Belgrado. Het piepkleine afhaaltentje was vrijwel onvindbaar in een nauw straatje nabij het centrum van de stad. De kaart was beperkt maar ik was al erg blij met de "Madura's piletina sate u kikiriki sosu sa pirincem" en de "Rendang, Sumatra's zacinjeno meso sa pirincem" deed mijn hart helemaal oplichten. Achter de balie stond Agus: een kleine Indonesische man met een scherpe blik die onmiddellijk begreep dat we uit Nederland kwamen. Hij kwam uit Yogyakarta waar ik in 1 van mijn vorige levens nog een half jaar heb gewoond. Dat schept natuurlijk een band en hij vertelde dat hij na vele omzwervingen op onder andere een cruiseschip, in Belgrado was beland. Zijn tentje was nu drie maanden open. Hij haalde zijn specerijen uit Wenen, van internet of de Chinese markt en deed verwoede maar vruchteloze pogingen om zijn Servische assistente de fijne kneepjes van het vak te leren. Wat mij betreft verdient hij een standbeeld omdat hij als buitenlander gaat ondernemen in Servië en omdat hij in ieder geval ons gezin een onvergetelijk maaltijd heeft bezorgd. 

Grrr

Het is de laatste dag van ons ladies-only weekend. Wederhelft is naar Nederland en zoonlief op schoolreis. Niet een dagje pretpark maar een driedaags uitje naar Oost Servië. Dochterlief wil vandaag lekker rustig aan doen dus het enige dat op het programma staat is Nederlandse les. Omdat ik me niet wil haasten, vertrekken we ruim op tijd voor het 15 minuten durende ritje. Koud vijf minuten onderweg staan we al stil. De stoplichten zijn vervangen door eerstejaars studenten van de verkeerspolitieschool. Gelukkig rijden wij nog een beetje, aan de andere kant zie ik een enorme file die muurvast staat. 5 minuten later ontdek ik de reden. De afslag onder aan de brug is afgesloten. Heel fijn want nu kan ik omkeren en aansluiten in de file die ik zojuist nog uitlachte. Waarom geven ze dat niet vantevoren aan? Een kwartier en twee verkeersovertredingen later passeer ik ons huis weer. Nu is er wel haast geboden. Als ik de langzaamste zastava van Belgrado heb ingehaald zie ik ineens auto's voor me opdoemen. WTF? Hier staat het ook stil. Ze hebben gewoon de enige twee toegangswegen afgesloten! Een forse nucleaire of chemische ramp zou dit kunnen verklaren maar dat is niet het geval, ze hebben besloten beide wegen tegelijkertijd te asfalteren. Ik verontschuldig me tegenover dochterlief voor de krachttermen die ze nu gaat horen. Als ik haar met mijn tanden in het stuur halverwege de les aflever, besluit ik te kalmeren met een kopje koffie.

Na afloop van de les en vele omwegen door de 'outskirts' van de stad later, rijden we onze straat in. Daar treffen we een bizar tafereel aan. Pal voor onze deur staat een vuilniswagen met daarachter een enorme rokende hoop van wat vermoedelijk zijn lading is geweest. Ik vlucht tussen de opengereten vuilniszakken onze poort in en tref onze huiseigenaresse in staat van opperste verontwaardiging. Nu is ze dat wel vaker dus daar schrik ik niet meer zo van. Ze vertelt dat er iemand nog gloeiende bbq kooltjes in de container heeft gegooid. Dat is in de vuilniswagen beland en heeft vlam gevat waarop de heren vuilnismannen besloten om de hele zooi voor onze deur te deponeren. De heren in kwestie staan een beetje appelig naar de troep te kijken, kennelijk wachtend op hulptroepen die de auto en vuilnis weghalen. Na anderhalf uur komt er uit het niets beweging in het gezelschap. Vijf heren beginnen het afval terug te gooien in de wagen terwijl de rest werkloos toekijkt. Als ze na een half uur klaar zijn wordt de vuilniswagen gestart en rijden ze weg. Ik weet nu zeker dat ik me in Candid Camera of een slechte Monty Python sketch bevind. Waarom wacht je anderhalf uur als die auto het gewoon doet? Gevaar voor oplaaiende vlammen kan het niet zijn want we hebben ondertussen gewoon de tuin besproeid dus kleine moeite om die klerezooi op straat even mee te nemen. Ik vraag het mijn "landlady" maar die is klaar om ter plekke een andere nationaliteit aan te nemen en te emigreren.

Even later sta ik in de keuken een glas in te schenken als ik vanuit  een ooghoek een mailtje zie binnenkomen van de begeleider van het schoolreisje. Ze zijn "slightly ahead of schedule" en komen niet om 9 uur s'avonds aan, maar om 5 uur s'middags. Ik kijk op de klok en verslik me. Terwijl ik naar de gang loop om de autosleutels te pakken word ik gebeld door een moeder die op drie uur rijden van Belgrado zit of ik haar zoon kan meenemen.

Uren later zijn de verhalen verteld en ruikt mijn zoon weer naar Nivea in plaats van zweet. Het leven is zo slecht nog niet.