Kun je na drie weken in je nieuwe land/woonplaats al een balans opmaken? Laat ik het een tussenbalans noemen want de indrukken zijn talrijk maar wel oppervlakkig.
De eerste horde is genomen, we wonen nu in ons nieuwe "pink house" zoals zoonlief het treffend omschreef. Dat is wel nog even aanpassen want we hebben nog geen keuken, de badkamer is een ruïne en de verf nog aan het drogen. Maar we zitten er! De kinderen kunnen uitrazen in de tuin en we hebben weer onze eigen spullen.
Waar moet ik beginnen? Bij het feit dat we nog maar 1 grijze dag hebben gehad en de rest alleen maar zon? Dat ik waanzinnig trots ben op Bing en Lola dat ze het zo goed doen ondanks dat ze hun vriendjes, oude school en huis missen? Dat ik me nog steeds verbaas dat we niet overhoop zijn gereden in de verkeerschaos?
Laat ik starten met de stad en haar bewoners. Belgrado is misschien het best vergelijkbaar met een oude "dame" die haar best doet er jong en modern uit te zien maar waar het verval onder de oppervlakte loert. De monumentale panden met een bijna Weense allure worden afgewisseld met communistische kolossen. (Ik hoop dat de zieke geesten die deze gebouwen hebben ontworpen “six feet under” zijn en anders mogen ze wat mij betreft alsnog worden gevierendeeld). De oude dame is behoorlijk levendig en een tikkeltje chaotisch. Het verkeer is een absolute ramp. Men beweegt zich hier op drie manieren voort: met een dure bolide van Duitse makelij, een Zastava/Yugo van 30 jaar oud of lopend. En omdat het stadsplan niet berekend is op al die wielen nadert de gemiddelde snelheid per uur die van de binnenstad van Rome: 3 km! Als je even naar de bakker moet dan parkeer je je auto gewoon op straat, de overige weggebruikers rijden toch wel om je heen.
Ook opmerkelijk zijn de zebrapaden hier. Ik vermoed dat een overijverige ambtenaar heeft besloten er om de 10 meter één aan te leggen. De meeste zijn voorzien van een echt voetgangersstoplicht en in zeker de helft van de gevallen stopt de naderende wegmaniak ook daadwerkelijk.
"Mam, hij staat toch op groen"? "Ja schat maar dan nog moet je zes keer kijken voordat je oversteekt". "Papa zegt dat iedereen hier rijdt als een idioot, is dat waar"? Nou schat, wat vind je zelf"?
De kinderen heb ik een klein trauma bezorgd door ze op dag één mee te nemen naar de lokale markt. Daar verkopen ze nog herkenbaar vlees: geen mooi gerangschikte kipfilets en karbonaatjes in plastic bakjes maar een half varken aan een haak. Een mooiere gelegenheid om vegetarisch te worden krijg ik niet. Toch eten ze hier een onwaarschijnlijke hoeveelheid vlees. Vegetarisme wordt door een belangrijk deel van de bevolking beschouwd als een psychische afwijking. Het enige restaurant dat zichzelf aanprijsde met vegetarische menu’s, zag eruit als een gure illegale Amsterdamse coffeeshop.
Terwijl ik dit schrijf zit ik in Costa Coffee, de lokale Starbucks die uitzonderlijk goede koffie serveert tegen een achtergrond van een leuk Italiaans muziekje. Het is maandagochtend, ik kijk naar buiten en zie de zon. Nog geen twee maanden geleden zat ik in een lelijk groenig kantoorgebouw met afschuwelijke automaten koffie bij grijs weer.
Ik denk dat ik de oude dame wel mag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten