Enige tijd geleden hebben mijn wederhelft en ik het onzalige idee opgevat om op wintersport te gaan met ons kroost. Niet in Servië op een paar uurtjes rijden maar twee keer zover weg, in Oostenrijk.
Toen we om vijf uur opstonden voor de heenreis was het min vijftien graden en stond er een stevige sneeuwstorm. De dag ervoor hadden we alles sneeuwvrij gemaakt maar gedurende de nacht was er vrolijk nog dertig cm gevallen. In de ijzige wind hebben we dus wederom een uurtje besteed aan het vrijmaken van auto en oprit. Vervolgens begonnen we aan de meest beangstigende rit ooit. Belgrado was geheel verlaten en het zicht abominabel. De sneeuw schoot horizontaal voorbij en wegdek, huizen, bomen: alles had dezelfde grijs-witte kleur. Ook de spaarzame andere gekken op de weg waren van achter zodanig ondergesneeuwd dat ze dezelfde kleur hadden als het omringende landschap. Dat bleef zo de volgende zeshonderd km. De wagens die wij inhaalden zagen we pas net te voren en verdwenen volledig uit het zicht bij de inhaalmanoeuvre zelf. Mijn wederhelft presteerde het om niet één keer zelf gepasseerd te worden. Pas in Oostenrijk verdween het zweet uit de bilnaad toen we het wegdek weer ontwaarden.
Voor het kroost was het de eerste keer dat ze op de lange latten stonden en hun ontgroening was pittig bij minus twaalf en hevige sneeuwval. Gedurende de week verdwenen er steeds meer ski leerlingen uit hun klasje tot ze tenslotte met één ander kind overbleven. Merkwaardig genoeg vonden ze het zelfs leuk.
Het dagritme verliep ongeveer als volgt.
07.00 Reveille en uitgebreid ontbijt
08.30 Inpakken in tig laagjes kleding
10.00 Het kroost afleveren bij ski leraar.
10.30 Koffie voor pa en ma (terwijl kindjes in de ijzige kou van de piste gleden)
12.00 Twee ijsklompjes ophalen en ontdooien onder genot van 'wurst und pommes'.
13.30 Kindjes weer afleveren
14.30 Glühwein voor Pa en Ma (terwijl kindjes inderdaad.....)
15.30 Kroost ophalen
18.30 Uitgebreid avondeten
20.00 Kroost naar bed
21.00 Pa en ma naar bed.
Wederhelft en ik zijn vanwege de condities alleen van blauwe en een sporadische rode piste gestunteld. Al na de eerste dag riepen onze beenspieren luidkeels dat dit toch niet de bedoeling kon zijn en dat werd helaas niet minder. Aan het eind van de week waagden we voor het eerst een tochtje met z'n viertjes. Om het grut te beschermen gaven we uitgebreide instructies hoe ze de piste af moesten glijden en dat ze te allen tijde tussen ons in moesten skiën. Dat ging 100 meter goed, daarna haalden ze ons vrolijk in en meldden en passant dat de ijzingwekkende zwarte piste van die ochtend veel leuker was....
Volgende winter blijven we lekker thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten