Kapper

Totnogtoe hebben weinig mensen mij een gebrek aan lef verweten. Integendeel zelfs, ik heb een groot aantal dingen gedaan die ik mijn kinderen ten strengste zou verbieden. Met een totaal gebrek aan talent heb ik mij uit vliegtuigen of van bruggen gestort met een valscherm of elastiekje. Ook heb ik gedurende mijn loopbaan talloze presentaties en workshops gegeven voor een veel te groot publiek, een veel te kritisch publiek of een publiek waarvan ik de taal niet sprak. De keren dat ik erg idealistisch en niet gehinderd door enige kennis van zaken, projecten heb opgepakt geven mij nog steeds het schaamrood op de kaken. 

De laatste stap die getuigt van mijn ware onverschrokkenheid is het opzeggen van een mooi betaalde vaste baan om te verhuizen naar een wildvreemd land alwaar ik de “vrouw van” ga uithangen, iets wat ik altijd van harte heb verfoeid. 

Nu denkt u misschien dat mijn leven louter gekenmerkt wordt door mislukkingen of een hardnekkig gebrek aan zelflerend vermogen. Dat is niet het geval. Veel dingen zijn eigenlijk best aardig gelukt en de snelste manier om iets te leren is het gewoon te doen, 'no guts no glory'! 

Toch is er één ding waar ik echt bang voor ben en wat ik ten koste van alles probeer te vermijden; de kapper. 

Jaja, lach maar terwijl ik mijn diepste angst deel. Ik weet niet hoe het u vergaat (degenen met weinig haar uitgesloten) maar ik weet eigenlijk nooit wat ik precies op mijn hoofd wil, laat staan hoe ik het moet uitleggen. Dus gaan de meeste kappersmevrouwen helemaal los en kan ik ze ternauwernood ervan weerhouden om een hanenkam te fabriceren (echt gebeurd, geen grap). Als ik de kapperszaak een paar tientjes lichter uitloop vraag ik me altijd af welke indruk ik achterlaat,  een alternatieve post-punker? Een tobberige huisvrouw? Kantoorklerk? 

Overbodig te vermelden dat mijn angst ongekend hoog is opgelopen nu ik me niet eens fatsoenlijk in de plaatselijke taal kan uitdrukken en louter geverfde krultang mevrouwen om me heen zie. Maar ja, na een maand of zes is het toch echt geen gezicht meer en dus bedacht ik een sluw plan. Gedurende enkele weken heb ik mijn dochter bewerkt of ze niet eens een knipbeurt nodig had.  Om van me af te zijn stemde ze toe, niet wetende dat ze als proefkonijn zou dienen. Op een mooie dag togen we gezamenlijk naar de plaatselijk haarsalon die heel toepasselijk “Bad Hair” heet. 

Ze werd vorstelijk geprezen om haar blonde haar en vervolgens door een kundige dame zorgvuldig gewassen, geknipt en geföhnd. Als een echte prinses verliet ze na een uurtje de salon. Drie dagen later heb ik mij gemeld en kreeg ik ongeveer dezelfde behandeling. Ik moet zeggen, het ziet er zeer toonbaar uit; niet verknipt of omgetoverd in een onmogelijke haardracht. En dat voor acht euro. Het enige verwijt dat ik kreeg was dat ik de volgende keer niet zo lang moest wachten…