God, wat heb ik een hekel aan vliegen en andere vormen van collectief vervoer. Het is dat ik geen keuze had tijdens mijn verblijf in Nederland maar anders....
De ellende begon al bij het boeken van de vlucht. Door een onduidelijk boekingsprogramma met overal opschietende reclame en andere niet ter zake doende zaken, kom ik er aan het eind achter dat mij een aanzienlijke korting door de neus is geboord. Geen man overboord, we bellen gewoon even de helpdesk. Helaas wordt die bemand door dames die maar één opdracht hebben gekregen en dat is het de klant zo moeilijk maken. Ze zijn niet in staat om het aan te passen, ik moet een formulier via de website invullen dat vervolgens door de klachtenafdeling binnen zes(!) weken wordt behandeld. Waarom heb je dan een helpdesk zult u zich afvragen. Da's heel simpel, die kost namelijk een behoorlijk bedrag per minuut dus is niets minder dan een leuke melkkoe voor de lowcost carrier in kwestie.
Tot overmaat van ramp beging ik de fout om plaats te nemen achter het vervelendste jongetje van Nederland of beter geformuleerd, de slechtste moeder van Nederland. Het joch in kwestie was al aan het gillen toen ik binnenkwam en heeft dat vervolgens de hele vlucht lang op verschillende manieren voortgezet. Zijn moeder had drie tactieken hiervoor. Optie 1 was sussen. "De mensen hebben een beetje last van je harde stem"..Optie 2 was volstoppen met suiker, ook heel handig om het energieniveau naar beneden te brengen. Toen dat alles niet hielp kwamen de verklaringen naar medepassagiers (Hij heeft een levendig karakter....) . Ik vraag me werkelijk af hoe groot haar lerend vermogen is. Een vlieg kan zien dat het alleen een averechts effect heeft. Het is lang geleden maar mijn handen jeukten om het joch een lekkere ouderwetse draai om zijn oren te geven.
Ook heb ik weer erg genoten van het openbaar vervoer in Nederland. De stilte coupe moet wel haast een Nederlandse uitvinding zijn: leuk idee maar het werkt voor geen meter. Op een vroege zondagochtend werd die binnen no-time bevolkt door hordes tuig in de vorm van nette Nederlandse dames die ervan uitgaan dat het bordje “stilte svp” vooral bedoeld is voor anderen. Nee, dan was het feit dat ik zomaar mijn fiets kon pakken voor een borrel of boodschap toch wel een enorme verademing. In Belgrado doe je dat alleen in ernstige gevallen van levensmoeheid.
Op de vervoersperikelen na was mijn verblijf heerlijk. Heel fijn om iedereen weer even te zien, erg lekker gegeten en een aantal mooie gesprekken om mijn business idee verder vorm te geven.
Bij mijn vertrek uit Belgrado was de laatste sneeuw aan het wegsmelten. Ik was ingepakt in een dikke winterjas, sjaal en wollen trui. Toen ik een week later terugkwam vloog er een meisje op me af gekleed in t-shirt, korte broek en slippers. Ook de rest van de familie liep erbij alsof het midzomer was. De temperatuur was 22 graden en dat is niet minder geworden de afgelopen dagen. Een Servische kennis vertelde me dat er twee Belgrado's zijn: een winter en zomer versie en inderdaad, het inwonersaantal lijkt verdriedubbeld, bontjassen zijn verruild voor ultrakorte rokjes en van s'ochtends 11 tot middernacht zitten de cafés en terrassen vol.
De enige die niet zo blij is met de lente, is onze klusjesman Drago. De hele winter heeft hij vele kuub sneeuw verplaatst en ander zwaar werk verricht. Nu loopt hij met rode ogen te snotteren en lijkt alle kracht uit hem weggestroomd. Hooikoorts heeft hem geveld maar hij heeft een medicijn gevonden: veel bier en daarna slapen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten