Wachten

Ondanks dat mijn stukjes anders doen vermoeden, heb ik meestal niet zo'n heel spannend leven in Belgrado. Zo heb ik bijvoorbeeld alle uitgestelde klussen met betrekking tot werk, huis en kinderen kunnen doen de afgelopen week omdat het vrijwel zonder onderbreking heeft geregend. Ik wacht dus nu op droog weer zodat ik in ieder geval mijn opgekropte frustratie eruit kan rennen (ja, je kunt inderdaad ook hardlopen als het pijpenstelen regent maar dat doen alleen broodrenners of soldaten en ik ambieer geen van beide loopbanen). 

Frustratie is er genoeg want ik wacht niet alleen op het zonnetje. Integendeel, ik verspil een niet onaanzienlijk deel van mijn tijd aan wachten. Dat heeft een aantal redenen waarvan een belangrijke het verkeer is. De verkeersaders naar de binnenstad zijn permanent volgestouwd met vierwielers. Daarbij hanteert de stedelijke verkeersdienst een systeem waarbij de middelste van de vijf rijstroken kan wisselen van richting. De ene keer heb je dus drie rijstroken en de andere keer twee. Een levensgevaarlijke oplossing als je routineus 'jouw' weghelft opdraait en je er met luid geclaxonneer door een tegenligger vanaf wordt gejaagd. Wat ook erg helpt is dat de drukste kant altijd maar twee rijstroken heeft en de rustige drie. De tijd die het duurt om de stad in of uit te rijden varieert dus van tien minuten tot ruim een half uur. 

Een andere nationale sport is het wachten in de rij voor de bus, kassa of postkantoor. Vooral de overheidsloketten spannen de kroon. Ik zie regelmatig Oostblok-achtige rijen waar mensen urenlang geduldig staan te wachten. Voor degenen zonder de juiste contacten is het waarschijnlijk de enige manier om hun pensioen/salaris uitbetaald te krijgen of een vergunning te regelen. Ook de kassa's in de supermarkten zijn verre van efficiënt. Dat ligt niet aan de kassa dames maar aan het feit dat de helft van het koopwaar niet te traceren is en ze bij ieder foutje genadeloos worden afgerekend door één van de vele baasjes die er rondlopen. Het idee dat mensen productiever en gelukkiger worden in hun werk als je hen meer autonomie geeft en aanspreekt op hun professionaliteit is hier helaas nog niet doorgedrongen. 

Maar de absolute top in de zaken waarop ik moet wachten heeft niets te maken met Servië. Het heeft helaas alles te maken met het ontbreken van enig didactisch talent. Het is, inderdaad, mijn kroost. Jaren van mijn leven heb ik gewacht tot ze klaar waren met eten, tanden poetsen, opruimen, aan- en uitkleden etc etc. Iedere dag herhaalt zich hetzelfde ritueel rond opstaan, ontbijten, huiswerk maken en naar bed gaan. Natuurlijk heb ik al verschillende malen geprobeerd om het tij te keren. Ze hebben allebei een wekker en een horloge en weten feilloos dat hen om vuer uur een ijsje is beloofd. Dat hun kamer op dat tijdstip ook moet zijn opgeruimd, zijn ze gemakshalve vergeten. Vanzelfsprekend ben ik er ook wel eens zonder hen vandoor gegaan op het afgesproken tijdstip maar natuurlijk weten ze dat ik toch om de hoek sta te wachten. Kinderen zijn vele malen slimmer en zelfredzamer dan ouders denken. Vanuit verschillende kanten wordt mij verzekerd dat het allemaal gaat goedkomen maar ondertussen had ik een wereldreis kunnen maken of een universitaire studie kunnen afronden in die tijd die ik op hen heb gewacht. Tips om of de wachttijd te bekorten of de tijd beter te besteden zijn dus van harte welkom. Suggesties om meer "zen" te zijn en me niet te irriteren horen daar niet bij,  dat heb ik al vele malen zonder enig succes geprobeerd.